Verhalen over grappige miscommunicatie

Kattig

Een echtpaar staat klaar om een avondje uit te gaan. Ze laten een paar lampjes aan, schakelden het antwoordapparaat in, dekken de kooi van de parkieten af en laten de kat in de achtertuin. Vervolgens bellen ze een taxibedrijf. De taxi arriveert en ze openen de voordeur. Op dat moment schiet de kat langs hen heen het huis weer binnen.
Ze willen per se niet dat de kat binnen blijft, want dan lopen de vogels gevaar. ‘Ik vang hem wel, stap jij maar vast in’ zegt de man. De kat glipt naar boven en de man gaat er achteraan.
Terwijl de vrouw in de taxi zit te wachten, wil ze niet dat de taxichauffeur weet dat er de hele avond niemand thuis is. Daarom zegt ze tegen de chauffeur dat haar man er aan komt. ‘Hij is nog boven om mijn moeder gedag te zeggen.’
Een paar minuten later stapt de man in en zegt als ze wegrijden: ‘Sorry dat het zo lang duurde, maar dat stomme kreng verstopte zich onder het bed. Ik moest haar met een klerenhanger dwingen om er onderuit te komen. Toen probeerde ze er weer vandoor te gaan, maar ik greep haar in haar nekvel. Toen heb ik haar in een laken gewikkeld om te voorkomen dat ze me zou krabben. En dat hielp. Ik sleurde haar met haar dikke kont de trap af en gooide haar in de achtertuin.’ Op dat moment knalde de taxi tegen een geparkeerde auto aan.

Bekentenis

Enkele jaren geleden stond er in de kranten een bericht over Thaise monniken die betrokken waren bij een reeks schandalen. Monniken zijn gehouden celibatair te leven. In de traditie waartoe de monnik, over wie dit verhaal gaat, behoorde, mag er geen enkel lichamelijk contact zijn met vrouwen. Er waren monniken die zich niet aan deze regel hadden gehouden. En omdat kranten alleen maar goed verkocht worden als er ook naar en sensationeel nieuws in staat, leverde het gedrag van deze monniken natuurlijk stof op voor een interessant artikel. De overgrote meerderheid van de monniken die zich wel aan de regel hielden was uiteraard geen thema voor de krant. Onze monnik die in Thailand heel bekend en zeer geliefd was, vond het de hoogste tijd dat ook hij zijn bekentenis aflegde. Tijdens een toespraak die hij voor driehonderd mensen moest houden verzamelde hij moed en zei: ‘Ik moet u iets bekennen. Het valt me niet gemakkelijk om het te zeggen. ‘Jaren geleden…’, hij aarzelde, zag de gespannen en verontruste gezichten van de toehoorders, maar ging na een korte pauze door: ‘Jaren geleden beleefde ik de gelukkigste uren van mijn leven.’ Weer onderbrak hij, keek naar de reactie van de mensen en vervolgde: ‘Wel, jaren geleden bracht ik de gelukkigste uren van mijn leven door in de armen van een gehuwde vrouw.’ Het was eruit, hij had zijn bekentenis gedaan.Hij ging verder: ‘Wij omarmden, wij streelden en kusten elkaar.’
De monnik liet zijn hoofd zakken en keek naar de grond. Hij kon de ontsteltenis voelen toen de mensen hun adem inhielden. Velen sloegen hun hand voor de mond en mompelden: ‘O nee, toch niet ook onze monnik!’
Hij zag uit zijn ooghoeken enkele mensen richting uitgang lopen om waarschijnlijk nooit meer terug te komen. Toen hief hij zijn hoofd, keek een moment lang aandachtig naar zijn publiek en glimlachte. Nog voor dat iemand de ruimte had verlaten zei hij: ‘Deze vrouw was mijn moeder, ze was getrouwd met mijn vader, en ik was haar baby, en in haar armen bracht ik de gelukkigste uren van mijn leven door.’ Er werd opgelucht adem gehaald en de mensen moesten hard lachen. De monnik zei met luide stem in de microfoon: ‘Nu lachen jullie opgelucht, maar begrijpen jullie ook op welke manier jullie geluisterd hebben?’

Droomuitleg

Een oude koning droomde eens dat al zijn tanden waren uitgevallen. Uiteraard zat hij over deze droom in, daarom liet hij de volgende ochtend een waarzegger komen om de droom voor hem uit te leggen. De waarzegger luisterde naar de koning’s droom, dacht een poosje na en kwam toen op hoogdravende toon met zijn uitleg: ‘Uwe hoogheid, de droom betekent dat al uw familieleden zullen sterven en dat u als enige over zult blijven.’
De koning was woedend over de uitleg van de waarzegger en hij beval deze onmiddellijk te maken dat hij het paleis verliet. Toen liet de koning een tweede waarzegger komen. Ook deze luisterde naar de droom van de koning, dacht een poosje na en riep toen uit: ‘Verheug u, O koning! De droom betekent dat u nog vele jaren zult leven. In feite zult u al uw familieleden overleven! Lang leve de Koning!’
Deze uitleg beviel de koning zo goed dat hij de waarzegger een grote beurs met goudstukken gaf. Toen de tweede waarzegger het paleis verliet zei de secretaris van de koning in opperste verbazing tegen hem: ‘Jij vertelde toch eigenlijk precies hetzelfde als die andere waarzegger?’ ‘Dat klopt,’ zei de man, ‘maar het gaat er niet om wat je te vertellen hebt, maar hoe je het vertelt.’

Schoenendoos

Een man en een vrouw waren 60 jaar getrouwd. Ze hadden al die jaren alles gedeeld, alles samen besproken. Ze hadden geen geheimen voor elkaar, behalve dat de kleine oude vrouw een schoenendoos bovenin haar linnenkast bewaarde, waar haar man nooit naar gevraagd en nooit in gekeken had. Al die jaren had hij niet aan die doos gedacht, totdat zijn vrouw op een dag ernstig ziek werd en de dokter zei dat ze niet zou herstellen. Omdat hij van alles wilde regelen, pakte hij de schoenendoos en bracht hem bij zijn vrouw op bed. Ze was het met hem eens dat het tijd werd dat hij wist wat erin zat. Toen hij hem openmaakte, vond hij wat haakwerk, en twee bundels bankbiljetten, samen goed voor een bedrag van € 25.000. Hij vroeg haar waar dat vandaan kwam. Ze zei: ‘Toen wij gingen trouwen, vertelde mijn grootmoeder me dat het geheim van een gelukkig huwelijk was, nooit ruzie te maken. Ze raadde me aan om elke keer als ik boos op jou zou worden, rustig te blijven en een kleedje te haken.’
De oude man schoot zo vol, dat hij moest vechten tegen zijn tranen. In de doos lagen slechts twee kleedjes. Ze was in al die jaren maar twee keer boos op hem geweest. Gevoelens van geluk overspoelden hem. ‘Schat,’ zei hij, ‘dat verklaart de twee kleedjes in de doos, maar hoe zit het met al dat geld?’
‘O,’ zei ze, ‘dat heb ik verdiend met het verkopen van de kleedjes.’

Met toestemming ontleend aan Ik bedoel maar!
Een slordige honderd verhalen over communicatie, door Willem de Vos