Vakantiegevoel van een pensionado

Turkmenistan, gaskrater

Dit jaar hoef ik niet met vakantie in de periode dat er schoolvakanties zijn. Sinds mijn lief gestopt is met werken kunnen we gaan en staan, waar en wanneer we willen. Dat betekent dat we dit jaar de maanden juli en augustus gewoon thuis gaan doorbrengen. Dat is wennen. Het voelt ongemakkelijk want ik wil iets van een vakantiegevoel hebben, vrij van verplichtingen, een lege agenda, een totaal andere leefsfeer. Vreemd eigenlijk, want als pensionado heb je toch altijd vakantie?

Mijn leven als fulltime pensionado ervaar ik niet als ‘altijd maar vakantie’. Het vinden van een dagritme met allerlei zinnige activiteiten is voor mij min of meer gelijk aan werken. Natuurlijk heb ik minder druk en minder moeten dan toen ik een baan had. Maar even helemaal weg uit het reguliere dagelijkse leefritme blijft een terugkerende behoefte. Wat mijn lief en mij betreft maken we de laatste jaren verre, avontuurlijke vakantiereizen. We zijn nieuwsgierig hoe totaal andere culturen functioneren. Voor dit jaar hebben we weer een verre, avontuurlijke reis gepland, maar deze nog niet definitief geboekt. De reis die we samen willen maken gaat naar China en Noord Korea. We twijfelen omdat de reis behoorlijk wat geld kost en omdat we afwegen of we het wel kunnen maken om op vakantie te gaan naar zo’n arm land vol onderdrukking en geweld.

Teheran, stadsbus

Ons alternatief is Jordanië en Israël. Dat laatste land is voor ons lastig want in onze paspoorten staat een visum van Iran en dat is de aartsvijand van Israël. Als we dat willen moeten we eerst een tweede paspoort aanvragen, dat tweejarig geldig is.

Mede door deze besluiteloosheid zitten we nog steeds thuis in deze maand juli en kan ik mijn dagelijkse draai niet goed vinden. Als ik daar afgelopen vrijdag met een oude kennis over praat, vertelt hij mij, dat hij eigenlijk nooit op vakantie gaat. Hij is directeur/eigenaar van een groot bedrijf en vindt zijn werk zo bevredigend en boeiend, dat hij geen enkele behoefte heeft aan vakantie. Hij ‘staat 24 uur per dag aan’ voor zijn bedrijf en hij zou niet anders willen. Zo kan het natuurlijk ook. Ik ben wel benieuwd wat vakantie gaat inhouden als hij stopt met werken….Ik denk dat hij op een andere manier in staat is (geestelijk) bij te tanken. Ook hij zal af en toe rust in zijn hoofd moeten vinden.

Isfahan, lunch

Ik realiseer mij ook dat mijn vakantie gevoelens behoorlijke luxe zijn. Tot mijn verbazing lees ik in de krant dat ruim een kwart van de Nederlanders dit jaar niet met vakantie gaat. 64 Procent van hen vindt vakantie te duur. Uit deze cijfers van het NIBUD blijkt dat in onze welvaart maatschappij vakantie een duur consumptieartikel is geworden. Bij de pensionado’s is de tweedeling volgens mij behoorlijk groot. Er zijn er die alleen een AOW uitkering hebben en die niet zomaar met vakantie kunnen gaan. Tegelijkertijd zijn er veel die een redelijk pensioen hebben. Zij kiezen massaal voor vakantiereisjes buiten de schoolvakantie periode. Zij omzeilen dan de hoogseizoenprijzen. In deze doelgroep zijn de vakanties met cruiseschepen niet aan te slepen. Ik denk dat de dumpprijzen een belangrijke rol spelen, maar ook het idee dat het een totaal verzorgde reis is met alles erop en eraan. Dat geeft aanzienlijk minder vakantiestress dan andere vormen van reizen. Voor mij zijn dit type vakanties té passief. Ik krijg daar geen energie van.

Trans Siberië Express

Voor veel babyboomers is vakantie vieren pas vele jaren na de oorlog normaal geworden. Ik ben geboren in 1946 en pas op mijn vijftiende ga ik voor het eerst op vakantie naar Noordwijk aan Zee. Vanaf toen is voor mij jaarlijks vakantie vieren gewoon geworden. Mijn kinderen, inmiddels in de dertig, weten niet beter dan dat vakantie, liefst in het buitenland, er bij hoort.