Toen kortgeleden mijn oudste zoon overleed, werd voor mij de theorie ineens op een heel heftige manier werkelijkheid. Ik had in Levenskunst van ouderen (SWP) over dat onderwerp geschreven, maar nu was het ineens geen theorie meer. Klopte het wat ik had geschreven?
Ja, dat wel. Maar je leert ook bij. Ik leerde dat er verschillende soorten pijn zijn: de pijn van het verlies natuurlijk. Dat is het eerste en het heftigste. Hij is er niet meer. Maar daarna komt een andere pijn boven: het is zo moeilijk om alsnog te accepteren dat het leven voor hem zo zwaar was op het laatst. Je bent eigenlijk opstandig, ook en juist voor hem. Niet het verzoenen met mijn lijden, maar met het zijne, is een hele opdracht. En je moet ook dat loslaten.
En dan komt er nog een derde gevoel bovendrijven, en dat is de opluchting. Nu is de kanker niet meer de baas. Zijn macht is gebroken. Mijn zoon heeft rust, en wij ook. Dan merk je pas hoe de afgelopen tijd werd beheerst door die druk. En tenslotte zijn er gelukkig ook de goeie herinneringen, zelfs aan die laatste maanden. Nog samen met elkaar lachen om dingen, een mooie natuurfilm zien op video, hapjes en gezelligheid, de geweldige toewijding van mijn andere kinderen.
Het is zoals het is, en er kan nu ook weer vrede zijn.
Liebje Hoekendijk