Hoewel het hele leven goed beschouwd één dodelijke ziekte is, hoopte ik er toch op dat ik tussen nu en het werkelijke einde op zou knappen. Mijn griep is uiteindelijk vanzelf overgegaan, zonder tussenkomst van dokters en antibiotica, precies zoals ik geloofde. Ik verkeer nu weer in redelijke gezondheid. Voor zolang als dat duurt. Dus daar moet ik dan maar dankbaar gebruik van maken. Over de helft van mijn leven ben ik, volgens de statistieken, sowieso. Daar doet de met rasse schreden groeiende wetenschap weinig aan af. Het is niet aannemelijk dat het mij gegeven is dat ik met mijn achtenzestig jaren ooit mijn honderd-en-zesendertigste verjaardag zal vieren. Stel je voor; een verjaardagstaart met 136 brandende kaarsjes. En die dan allemaal in één keer uit moeten blazen, omdat anders mijn liefste wens niet uit gaat komen…
Lang geleden was ik net de veertig gepasseerd. Ik leerde toen een dame kennen die al ruim de negentig gepasseerd was. Haar naam Bella. Toen zij net veertig jaar was, was haar echtgenoot gestorven. Bella was dus al langer weduwe dan ik leefde. Een mensenleven lang weduwe zijn, dat is ook raar als je erover nadenkt. Dat het mensenleven van de één een heel andere duur heeft dan het mensenleven van de ander. Bella mocht mij graag en ik raakte zeer gesteld op Bella. Ondanks het mensenleven verschil ontstond er een hechte vriendschap tussen ons.
Bella bewoonde helemaal alleen het grote huis dat haar Henk haar had nagelaten. En huis zonder elektrische apparaten. Die had ze niet nodig, vond ze. Bella stond op als het licht werd, maar ze ging zeker niet naar bed als het donker werd. Overdag verslond ze boeken. Dikke boeken, dunne boeken. Dichtbundels, romans, reisverhalen, filosofische werken en naslagwerken. Toen haar ogen slechter waren geworden, ging ze in alle laden op zoek naar de bril van wijlen haar Henk. Daarmee kon ze weer prima lettervreten. ’s Avonds ging ze vaak uit. Lippen koket gestift, twee donkere streepjes waar ze haar wenkbrauwen wenste, hoedje schuin op haar glanzend geborstelde dunne haardos, mantel aan en Bella ging op stap. De wandeling naar het busstation kostte haar al snel drie kwartier, want ze was niet meer zo snel als vroeger. Dat kon haar niet schelen, ze had tijd genoeg. Met de bus ging ze naar de Marnixstraat in Amsterdam. Daar stapte ze uit en wandelde in een half uur naar het concertgebouw. Niemand zal kunnen beweren dat Bella haar concert-abonnement niet goed gebruikte! Bella was dol op klassieke muziek. Ze was ook dol op kunst met een grote K. Ze had een enorme schat aan kunstwerken in huis. George Hendrik Breitner, Karel Appel, Kees Verwey en jazeker, ze bezat ook werk van Erwin de Vries. Altijd als Bella jarig was, kwam er visite. Iedereen nam dan een lange rode roos mee en aan het eind van de verjaarspartij bleek dan hoeveel mensen er geweest waren. De visite werd steeds minder, Bella’s leeftijdgenoten waren dood, of dementerend. Bella ging trouw op bezoek bij graven en in bejaardentehuizen. Bella was vijfennegentig toen J. en ik in het huwelijksbootje stapte. Allebei in ons tweede. Bella was na haar Henk nooit meer een Ware Jacob tegengekomen. Misschien zat ze teveel met haar neus in de boeken en met haar oren in de muziek om oog voor het manlijk schoon te kunnen hebben. Voor mij was Bella een van de leukste, intelligentste, grappigste en liefste vrouwen die ik ooit gekend heb. Ze had aan elke hand minstens tien excentrieke bejaarde minnaars kunnen krijgen. Bella was getuige op ons huwelijk. J. en ik vonden dat een grote eer. Lang heb ik gedacht dat ik graag oud zou willen worden, maar dan op de manier zoals Bella dat was. Geen geldzorgen, een redelijke gezondheid, veel interesses en oog voor Kunst en Schoonheid. Toen ik het daar een keer met Bella over had zei: “Je vergist je. Oud worden is alleen maar fijn als er niemand van je dierbaren wegvalt. Oud worden is eenzaam, heel eenzaam.” Die woorden ben ik nooit vergeten. Bella is uiteindelijk bijna honderddrie geworden. Ik koester de warmste herinneringen aan Bella, maar ik teken er allang niet meer voor om zo oud te worden.
kittyverheul@gmail.com