Als je wakker wordt in een hotelkamer en je ziet opeens alles dubbel en dat gaat ook niet over – dan gaan er flink wat alarmbellen af.
Het overkwam mijn vrouw terwijl we een weekje in New York zaten. Wat te doen? Na enkele uren maar contact gelegd met de huisarts in Nederland, die later bij monde van de assistente liet weten dat we onmiddellijk een dokter moesten raadplegen. Maar hoe dan een dokter vinden? Bellen met Eurocross, de organisatie die namens de ziektekostenverzekering je hierin ondersteunt. De situatie uitgelegd en ‘we bellen u zo terug’. Maar de tijd begon te dringen: op dezelfde dag aan het eind van de middag stond een vliegtuig te wachten om ons terug naar Amsterdam te brengen. Verder rondvragen wezen de zelfde richting aan: naar de Eerste Hulp van een ziekenhuis. Dus de taxi gebeld en naar het Bellevue hospitaal.
De bordjes ER volgend arriveren we op de goede plek: twee imposante bewakers bij een detectiepoort die de toegang bewaken. Daar doorheen naar een triage-punt waar enkele verpleegkundigen je opvangen, luisteren naar de klachten, enkele metingen doen onder andere met de bloeddrukmeter en onderwijl een stickervel uitprintend met de naam van mijn vrouw, streepjescodes en qr-codes. 20 zelfklevers, waarbij eentje voor een polsband.
Met stickervel in de aanslag werd ze begeleid naar de feitelijke eerste hulp afdeling: een hele grote vierkante zaal met 18 bedden gescheiden door kunststof gordijntjes. In het midden van de zaal een groot vierkante opstelling. Een carré met beeldschermen en bureaus waaraan artsen en verpleegkundigen zitten.
Een mannelijke verpleegkundige vangt ons op, stelt zich voor en zegt degene te zijn die gedurende de hele opname op de eerste hulp de aanspreekpersoon is. De spin in het web. Er zijn meer verpleegkundigen op deze afdeling die zo’n rol hebben.
Na naar een leeg bed – stretcher – begeleid te zijn, ligt daarop de hospitaalkleding al klaar. Met lichte aandrang wordt duidelijk gemaakt dat je eigen kleren uitmoeten: in een plastic zak onder het bed opgeslagen. En vanaf dat moment begint het gesprek over het medische probleem om meer duidelijk te krijgen in welke richting de diagnostiek moet gaan.
Onderwijl is de afdeling rumoerig en hectisch. Er loopt een geestelijke in vol ornaat, er zijn geüniformeerde politie-agenten die een binnengebrachte patiënt in de gaten moeten houden en naast ons wordt een man op een stretcher gelegd die al schreeuwend uit zijn bed op de grond valt. Zijn blote benen steken onder de afscheidingsgordijnen naar ‘ons’ bed door. Het is een ongemakkelijke en angstige ervaring. Een vrouwelijke verpleegkundige ziet die angst en besluit de schreeuwende man terug op de stretcher te commanderen en hem met bed en al 30 meter verderop te plaatsen. Deze ex-buurman is niet de enige schreeuwer en hij blijft ook om de dokter schreeuwen. Maar met alle hectiek en geschreeuw blijven de verpleegkundigen de rust zelf. In aparte annex-kamers liggen patiënten met problemen waarbij isolatie is voorgeschreven. Het is een komen en gaan van dokters en verpleegkundigen die om de haverklap wegwerpschorten en dito handschoenen om- en uitdoen.
Inmiddels belt Eurocross terug, dat ze nog bezig zijn uit te zoeken welke dokter kan worden benaderd. Ik vertel dat we al in een ziekenhuis zitten en ze bieden aan om een lokale agent in te schakelen, ook al in verband met kosten. Ik bedank hen en zeg eventuele kosten wel zelf voor te kunnen schieten. Ik weet dan nog niet wat de rekening gaat worden.
Er meldt zich een neuroloog die allemaal test en testjes gaat doen om te beoordelen of er sprake is van een neurologisch defect. Hij is nog niet weg of twee verplegers melden zich om bloed af te nemen. Dat wordt een lastig verhaal. Men kan de ader niet lokaliseren in de elleboog en probeert dan pijnlijk via de pols. Een derde verpleegkundige meldt zich en het lukt gewoon niet. De verantwoordelijk arts moet eraan te pas komen die met een infrarood scanner de elleboog-ader vindt en daarna het bloed afneemt. Pfieuw. Nu is gelijk ook duidelijk waarvoor al die stickers/etiketten voor zijn.
De neuroloog verschijnt weer met een collega-neuroloog en twee student-assistenten om nog eens alles te testen en bespreekt zijn/hun bevindingen met de coördinerend ER-arts.
Ze meldt dat de neuroloog ook een CT-scan heeft besteld en dat de verantwoordelijk verpleegkundige dit gaat organiseren. De tijd verloopt en ik word een beetje zenuwachtig: als er een diagnose wordt gesteld en er een behandeling moet volgen, doen wij dat liever in Nederland. Het vliegtuig gaat die dag vertrekken, dus ik meld de verpleegkundige dat er een beetje spoed is en ons doel daarbij is om een fit-om-te-vliegen verklaring te krijgen.
Het andere scenario: Mijn vrouw moet in het ziekenhuis blijven en ik moet op zoek naar een nieuwe hotelkamer hangt gevoelsmatig als een zwaard van damocles boven ons hoofd.
Maar de CT-scan wordt in werking gezet en ruim een uur daarna meldt zich een radioloog met de voorlopige uitslag van de CT-scan: het is geen beroerte of iets en dus kan er gewoon naar huis worden gevlogen. Wel moet zo snel mogelijk in Nederland contact komen met een neuroloog en/of een oogarts. Gelukkig genoeg beloven we dat en nemen afscheid. Ik vraag voor de tweede keer hoe het geregeld moet worden met de betaling. De radioloog aan wie ik die vraag ten slotte stelde is niet de persoon die daarover iets weet en hij zei dan ook gekscherend “maybe its on the house”.
Conclusie na een paar uur op de ER: Geen wachttijd of wachtkamer. Goed georganiseerd en goed geregeld met snelle inzet van medisch specialisten en een enorme professionele houding van alle medewerkers daar. Top!
Een dag later zijn we weer in Amsterdam. Met behulp van de documenten van het ziekenhuis is er een handzame app te downloaden waarin alle onderzoeksresultaten staan. Handig om ook uit te printen en mee te nemen in de communicatie met de huisarts en specialist in Nederland.
En na drie dagen komt er een e-mail van het ziekenhuis: Het vier-uur durende bezoek was toch niet ‘on the house’: de rekening is USD 10.773,44 en dat is geen typefout. 🙁
Gerard Vroechop