Slot
Een koning had een belangrijke positie aan het hof te vergeven. Hij liet de sterkste en slimste mannen uit zijn rijk komen en gaf aan hen allemaal dezelfde opdracht. Hij liet hen naar een poort van het paleis brengen, waarop een reusachtig en gecompliceerd slot aangebracht was. Niemand had ooit zo’n slot gezien. De koning sprak tot de uitverkorenen: ‘Ziet, dit is het grootste en meest gecompliceerde slot in mijn rijk. Wie erin slaagt de poort te openen, krijgt de baan.’
Een paar mannen gaven het al op bij de aanblik van het immense slot. Hoe graag ze ook de baan hadden willen hebben, ze waren er zeker van dat ze het slot niet zouden kunnen openen. Anderen bekeken het slot van alle kanten, overlegden, discussieerden, maar kregen het met geen mogelijkheid open. Toen stapte een van de mannen naar voren, trok en rammelde aan het slot zonder dat er iets gebeurde. Hij gaf een harde ruk aan de poort en… de poort ging open. Hij zat helemaal niet op slot, maar zat alleen maar dicht en klemde.
‘Jij krijgt de baan,’ zei de koning, ‘analyseren en discussiëren is één ding, maar je moet ook je handen uit je mouwen steken.’
Vingerkom
Het verhaal gaat dat koningin Victoria ooit een diplomatendiner in Londen bezocht. De eregast was een Afrikaans opperhoofd. Tijdens het diner verliep alles op rolletjes, tot het moment waarop vingerkommetjes werden uitgedeeld. De eregast had zoiets nog nooit gezien en niemand had eraan gedacht hem op de hoogte te brengen van dit gebruik. Prompt nam hij de vingerkom in zijn handen, bracht hem naar zijn mond en dronk hem in een teug leeg. Een ademloze stilte volgde. Toen begonnen de Britse hooggeplaatste gasten zachtjes te wijzen en te fluisteren naar elkaar. Maar het rumoer stopte abrupt toen koningin Victoria ook haar vingerkom in haar handen nam, naar haar mond bracht en leegdronk. Een paar seconden later brachten vijfhonderd stomverbaasde hooggeplaatste Britse dames en heren hun vingerkom naar hun mond en dronken hem in één teug leeg.
Nederigheid
De beroemde Amerikaanse hoogleraar pedagogiek Booker T. Washington had net de rol van president van een belangrijke academisch genootschap op zich genomen. Hij wandelde door een rijke buurt van de stad en werd aangesproken door een rijke, blanke dame. Zij herkende hem duidelijk niet en vroeg hem of hij een paar dollar wilde verdienen door haardhout voor haar te hakken. Omdat professor Washington nog geen volle agenda had, glimlachte hij breed, rolde zijn mouwen op, pakte de bijl en hakte een stapel hout aan stukken. Toen hij klaar was, sjouwde hij het hout naar binnen en stapelde het op bij de haard. Een jong meisje zag hem bezig en vertelde later aan de dame wie hij was.
De volgende dag zocht de dame hem op in zijn werkkamer op de universiteit. Ze schaamde zich dood en bood hem nederig haar verontschuldigingen aan. Hij lachte vriendelijk en zei: ‘Geen enkel probleem, mevrouw, ik houd er wel van om af en toe mijn handen uit de mouwen te steken. En ik doe graag iets voor vriendelijke mensen.’ Zij bedankte hem uit de grond van haar hart en zei dat zij zijn zachtmoedige en liefdevolle houding voor altijd in haar hart had gesloten. Niet lang daarna maakte zij haar bewondering tastbaar door rijke vrienden over te halen tot het doen van een genereuze gift aan Washingtons instituut.
Negen
Het was verschrikkelijk heet in de vergaderzaal. Alle medewerkers van de afdeling moesten aanwezig zijn. De bestuurder liep zenuwachtig te ijsberen toen de zaal vol liep. Niemand wist waarover het zou gaan, maar de spanning was voelbaar. Toen nam de CEO het woord. Over het grote personeelsverloop. Meer dan tien gekwalificeerde mensen hadden ontslag genomen. En nu naderde het einde van het kwartaal en er lagen nog stapels werk.
‘Het werk moet absoluut af,’ riep de CEO. ‘Als we niet op tijd leveren, moeten we een torenhoge boete betalen.’ Hij richtte zich tot de manager van de afdeling en zei: ‘Je huurt maar in wat je nodig hebt. Van andere afdelingen of desnoods van buiten. Als het moet honderd mensen voor mijn part. Als je maar zorgt dat het werk over drie weken af is. Het gaat ons niet gebeuren dat we een boete moeten betalen. Begrepen?!’
Toen sprak onze manager doodkalm de gedenkwaardige woorden: ‘Meneer, geef mij één vrouw en negen maanden en u krijgt resultaat. Maar geef me geen negen vrouwen en maar één maand. Daar kan ik niets mee!’ Het gegniffel in de hete zaal was niet van de lucht.
Projectmanagement
Is dit wel een verhaal? Het is meer een wijdverbreid ironisch model voor de fasering van projecten. Het is ontstaan in de praktijk van de vele projecten in onze wereld die niet tot het gewenste resultaat leiden. In ieder geval niet op het juiste moment en tegen de begrote kosten.
- enthousiasme;
- teleurstelling;
- paniek;
- zoektocht naar de schuldigen;
- straf voor de onschuldigen;
- lof en prijs voor de mensen aan de zijlijn.
Kathedraal
Op een dag liep de bouwmeester van de St. Pauls Cathedral in Londen incognito tussen de steenhouwers door die druk aan het werk waren met het kappen van sluitstenen, pilaardelen en het uithakken van waterspuwers en beelden. Langs zijn neus weg vroeg hij aan een van de steenhouwers: ‘Wat ben je aan het doen?’ De man keek nauwelijks op van zijn werk en zei: ‘O, ik ben dit stuk steen in vorm aan het hakken.’
De volgende aan wie hij dezelfde vraag stelde, antwoordde licht geërgerd: ‘Hard aan het werk voor vijf shilling en twee pence per dag.’
Hij stelde dezelfde vraag aan een derde steenhouwer. Diens ogen lichtten op, hij rechtte zijn rug en zei: ‘Ik help sir Christopher Wren en samen bouwen we hier een machtige kathedraal om God te eren.’
Rijzig
Senator Warren Harding zag eruit als de ideale presidentskandidaat. Hij was knap van uiterlijk, had een rijzige gestalte, grijzend haar en een sonore stem. Een ‘King maker’ zag zijn kans schoon en lanceerde hem als dé kandidaat. Een vertrouwenwekkende man met de trekken van een Romeinse senator. Iemand aan wie je met een gerust hart je geld en je toekomst zou willen toevertrouwen. Zo won hij, vooral door zijn voorkomen en zijn intelligente uitstraling, het vertrouwen van de kiezers. Die associeerden zij met leiderschap en daar maakte zijn campagneleider handig gebruik van. In 1921 werd Warren Harding gekozen tot de 29e president van de Verenigde Staten.
Zijn presidentschap werd een fiasco. Zijn speeches waren nietszeggend, zijn interesse in politiek was matig en hij reeg het ene corruptieschandaal aan het andere
Als
Als ik ergens lang over doe, ben ik traag.
Als mijn baas ergens lang over doet, komt hij zorgvuldig over.
Als ik iets niet heb gedaan, ben ik lui.
Als mijn baas iets heeft laten liggen, is hij te druk.
Als ik iets doe zonder dat ik daarvoor de opdracht heb gekregen, ben ik een uitslover.
Als mijn baas dat doet, toont hij initiatief.
Als ik mijn baas een plezier wil doen, ben ik een bruinwerker.
Als mijn baas zijn baas een plezier doet, is hij een plezierige collega.
Als ik iets goed heb gedaan, is mijn baas dat snel vergeten.
Als ik iets niet goed heb gedaan, vergeet hij dat nooit meer.
Mijzelf
Nasrudin liep op straat, diep in gedachten, en botste tegen een voorbijganger aan. De man ontstak in woede en schreeuwde tegen Nasrudin: ‘Lomperd, weet je wel wie ik ben?’
‘Nee, dat weet ik niet,’ zei Nasrudin verbaasd.
‘Ik ben de adviseur van de koning,’ was het opgeblazen antwoord.
‘Dat is mooi,’ zei Nasrudin fijntjes, ‘want ik ben zelf koning.’
‘Koning?’ riep de man stomverbaasd uit. ‘Koning? Over welk rijk heers je dan?’
‘Ik heers over mijzelf,’ antwoordde Nasrudin rustig. ‘Ik ben heer en meester over mijn hartstochten en je zult mij nooit zo uit mijn slof horen schieten als jij net deed.’
De man verontschuldigde zich voor zijn gedrag en liep met het schaamrood op zijn kaken weg.
Kijk voor alle afleveringen op dit overzicht