Denkt u ook wel eens, ik voel me zo verloren en ik ben dit overbevolkte kikkerlandje zó ontzettend zat. Nou, Roos Boum (1963), ik dus, dacht dat ook en in het millenniumjaar ontvluchtte ik impulsief de hectiek en vestigde me met vriend en 22 beesten in Frankrijk om back to basics te gaan.
Dapper of dom, dat weet ik niet, maar het was een enorm avontuur, soms triest, soms hilarisch om als twee min of meer stadsyuppies terecht te komen op het Franse platteland. Er waren, laten we het voorzichtig uitdrukken, wat cultuurverschilletjes.
Ik vond mezelf in ieder geval weer terug en begon mijn bucketlist af te werken. Een van de dingen was het schrijven van een autobiografie over mijn jeugd. SWP-books ‘ontdekte’ mij en dit boek ‘Valse salie, Kroniek van een verscheurde jeugd’ (over kindermishandeling door Münchhausen by proxy) werd een bestseller. Hop, weg, net ontdekte rust! Het boek en ik kregen enorm veel media-aandacht en van de een op de andere dag ben je dan ineens een heuse auteur die op tv en radio komt en in zo ongeveer alle damesbladen een interview kreeg.
Als je dan iets bent, moet je het ook meteen maar goed doen, dus in 2012 legde ik me toe op het elke week schrijven van een kort verhaal voor verhalenwedstrijden. Bijna de helft van mijn inzendingen viel in de prijzen waarvan mijn verhaal ‘Moordwijf’ de Baarnsche Courant Publieksprijs won. Ook mijn verhalen ‘De zee heeft geen nooduitgang’, ‘De ontijd’, ‘Vreemd spel’, ‘Voor altijd dansen’ en ‘Weekendlover’ wonnen hoofdprijzen. Al deze prijswinnende verhalen zijn gebundeld in ‘Het Marcaronihondje’. Naast korte verhalen werd mijn thriller ‘Dode mannen moorden niet’ met de Nieuwe Schrijvers Prijs bekroond.
Na tien jaar schrijven, waarin er vertalingen in het Engels en Italiaans uitkwamen, vond ik het ook wel weer mooi geweest, je moet altijd stoppen op je top, en toen we in 2015 verhuisden naar nog zuidelijker Frankrijk vond ik dat een mooi moment om officieel met schrijfpensioen te gaan.
In totaal schreef ik een stuk of tien boeken, waarvan mijn emigratieroman ‘Du vin, du pain, du… pindakaas?’ ook bij SWP-books uitkwam. Ja, niet dat de uitgever Paul Roosenstein dat in eerste instantie in zijn fonds vond passen, maar na enig aandringen las hij toch wat stukjes uit het boek. Hij mailde me na een uurtje en zei: ‘Ik heb sinds lang niet zo smakelijk gelachen, dus laat ik eens gek doen, ik geef dat boek van jou uit.’ En van dat boek vindt u vanaf nu op deze site een feuilleton. Ik wens u veel leesplezier met onze emigratieperikelen.
Mocht u nieuwsgierig geworden zijn naar meer van mijn schrijfsel, kijkt u dan eens op mijn site www.RoosBoum.nl