Ik, in een scootmobiel? (1)
Laten we eerst een paar dingen eerst vaststellen. Ik heb geen rijbewijs, ik ben altijd een beetje bang in het verkeer, bijvoorbeeld op de fiets (toen ik nog fietste), en ik ben al een beetje oud, 84 jaar.
Ik ben prima tevreden met mijn leven. Maar mijn dochter houdt niet op met propaganda te maken voor een scootmobiel: ‘dan ga je zo zoef zoef overal heen!’ Maar daar heb ik gigantische reserves bij, zie boven.
Tot vorige week. Kijk, dat ik niet meer reis, dat is niet erg. Ik heb zoveel gereisd, al die herinneringen zijn nog springlevend. Kwalen die ik heb worden redelijk door hulpmiddelen opgevangen, dus ik was tevreden. Alleen, ik houd er zo van om zomaar, als het lekker weer is, even naar het dorp te lopen. Dingen kopen die je nodig hebt of niet nodig hebt, koffie, en terug. Ik deed dat weer, maar het bleek niet meer te gaan! Ondanks rustpauzes kwam ik totaal stuk thuis. Ik kwam de rest van de dag niet meer van mijn stoel. En toen dacht ik, dat ik, misschien, eventueel, toch eens zou moeten uitkijken naar een scootmobiel.
Eerst stap: informatie verzamelen. Nou, die wordt je toegeworpen. Paginagrote advertenties, STER, glossy folders en internet. Ik vraag brochures aan, maar meteen belt er iemand of ze even langs kunnen komen om hun fantastische x te laten zien…etc. ‘Nee, dat wil ik helemaal niet!’ Ik bel zelf wel.
Ik kom echter niet verder omdat ik blijf steken in die grote weerzin. Toen heb ik mezelf de opdracht gegeven om hier overheen te stappen, en toen wist ik dat de volgende stap alleen praktisch moest zijn. Geen vrachtauto’s die grote, blinkende dure wagens gaan uitstallen om leuk uit te proberen (dat bieden ze soms aan!), maar iemand die eerst eens komt kijken naar mijn situatie. Hoe zit het met drempels? Waar moet opgeladen worden, waar gestald? Dat wil ik eerst wel eens weten. Volgende week dinsdag komt iemand dat bekijken, en mijn schoonzoon Wim, die ook praktisch is, komt dan ook.
Ik, een scootmobiel? (2)
Mijn broer bezocht me. Hij heeft een beroerte gehad en kreeg van de gemeente (WMo) een scootmobiel. Hij gebruikt hem elke dag. Bij de supermarkt rijdt hij er mee door de winkel! (Moet je wel een ruime winkel hebben). Na gebruik gaat hij naar een soort garage van het verzorgingshuis, en daar staat een rijtje scootmobielen, permanent aan het electies infuus.
Volgende week komt dus iemand van een groot bedrijf om mijn situatie te bekijken. Dat grote (commerciële) bedrijf heeft vestigingen overal. Maar ik wordt door de ontwikkelingen ingehaald, want in het gratis advertentieblad staat een oproep om morgen al scootmobielen uit te proberen op een parkeerterrein hier vlak bij. Gastheer is Full Mobility, een soort thuiszorgwinkel, maar niet voor verpleegspullen maar met rolstoelen en scootmobielen. Van de zorgverlener. Hapje, drankje, het wordt gezellig. Mijn dochter gaat mee.
En het was gezellig. Rondom een plein bankjes met mensen, en scootmobielen. Hele dure pocherige en meer gewone. Ik probeer een soort middenklasse. Och ja, op zo’n totaal veilige plaats gaat het wel, snelheid ‘slak’ staat met een plaatje op het ‘dashboard’. Kan harder natuurlijk. Enkele dingen worden duidelijk: een driewieler (een wiel voor) is wendbaarder, maar je kunt eerder omkukelen. Een opvouwbare lijkt meer speelgoed. Je moet die trouwens om mee te nemen in auto of trein wel kunnen tillen en monteren. Lijkt me niks.
De middenklasser kost 3000,- inclusief accu en oplader. Als ik vandaag beslis krijg ik 12.5% korting. Nou ja, ik mag maandag ook nog bellen.
Mijn angst voor het verkeer is niet weggenomen, integendeel. Ik had gelezen dat je op de stoep mag rijden, maar daar wordt gezegd dat dat niet zo is. Rijd je dus naast snelrijdende auto’s! En je bent laag, een vrachtauto ziet je niet! Zo’n kindervlaggetje er dan maar op, en helpt dat? Op het plein bij het winkelcentrum komen enkele wegen samen. Verkeer van rechts heeft voorrang natuurlijk, maar lukt dat op het gegeven moment? Nee, ik ben er nog niet uit.
Ik, in een scootmobiel? (3)
Geldzaken: mijn broer Ben kreeg zijn scootmobiel van de WMo zonder eigen bijdrage, maar na zijn beroerte is hij duidelijk gehandicapt en hij heeft een mini-inkomen. Als ik een beroep wil doen op de WMo komt een consulent mijn handicap beoordelen (niet meer zulke sterke benen), en moet je maandelijks een inkomensafhankelijke bijdrage betalen. In twee jaar heb je net zoveel betaald aan de WMo als dat je hem zelf had gekocht (sommige mensen zeggen dat het zelfs hoger kan worden). Ze willen je wel geld lenen dat je maandelijks afbetaalt, maar daar heb je niks aan. Conclusie: ik zal hem zelf moeten kopen. Maar dan kun je ook zelf afdingen!
En dan schemert de gedachte aan een tweedehandse ook nog rond in mijn brein, maar wat heeft dat dan weer voor gevolgen? Je kunt ze kopen, met garantie, maar begeleiden ze je ook? Het scheelt wel al gauw 1000,-. Mijn ervaringen met een tweede hands traplift zijn niet best.
Op dit moment is mijn grootste zorg wat er moet gebeuren bij mijn huis om het ding kwijt te raken. Dat komt dinsdag.
Later:
Nu, de verkoper is weg, en we hebben veel geleerd. Want alles is anders. Een driewieler is helemaal niet onstabiel. Bovendien is die wendbaarder, dus met een kleinere draaicirkel. Ik heb zaterdag op het plein gemerkt dat je in een vierwieler inderdaad alleen wijd kunt draaien. Zo’n draaimogelijkheid is essentieel als hij bij mij in de schuur moet, anders kon je er niet in. Bovendien, er in gaan is een ding, er weer uit komen een ander. Eigenlijk moet mijn hele schuur dan leeg gemaakt zodat je kunt draaien in de schuur.
Er is ook nog een straatje naast het huis met een electriciteitsaansluiting. Met een goede hoes kan dat ook best.
De verkoper rijdt een driewieler uit de auto en laat zien dat die best stevig is. Ik rijd er op, en dat gaat wel goed. Driewielen blijken belangrijk om in de tuin rond te komen, en bijvoorbeeld uit het hek te gaan, en meteen met een bocht op de stoep te blijven. Dat gaat met een vierwieler niet. En in een supermarkt moet je helemaal de smallere driewieler hebben.
Nog een bijstelling van informatie: je mag wel op de stoep. Mits je op loopsnelheid gaat. Dat is prima natuurlijk, want ik wil helemaal niet hard!
Ik, een scootmobiel? Ja, ik heb er een!!! (4)
Financiën: zaterdag kon ik een vierwieler kopen voor 3000,- Driewielers zijn goedkoper, in de folder staat er een voor 1795. Omdat een lage snelheid geen probleem is, kon ik met deze goedkopere toe. Ik vertel van het aanbod van een tweede handse en noem die prijs: 1250. Ik heb inmiddels van de verkoper op het plein zaterdag geleerd, dat er soms een korting mogelijk is bij een snelle beslissing. Ik vraag wat een snelle beslissing oplevert (‘hoe snel?’, ‘nu’). Na enig denkwerk, en ook het grote verschil met de gebruikte in gedachten, krijg ik de offerte: 1500.
Dat is andere koek. Ik heb nu dus een aantal dingen die meevallen: de stalling is geen probleem; je mag op de stoep; een driewieler is toch stabiel en is bovendien goedkoper en kan scherper draaien. Nu ook de prijs meevalt, neem ik de beslissing: ik doe het! Ik neem ook wat accessoires: extra tas, regenhoes omdat hij buiten staat en stokhouder (voor later) voor halve prijs.
Binnen 2 weken wordt geleverd.
Zonder de morele en verstandige steun van mijn schoonzoon was het niet gebeurd, en zonder de constante propaganda van mijn dochter, helemaal niet.
Ik ga nu nog verslag doen over het gebruik, en hoe het bevalt.
Maar zover zijn we nog niet. De scootmobiel is nog niet afgeleverd. We hebben nu wel het parkeerplaatsje leeg en netjes gemaakt. Maar wat blijkt: als je het even verkeerd doet, donder je in mijn vijver! Het plaatsje loopt ook nog af naar beneden! Er moet dus een soort vangrail gemaakt worden, want dit is te eng. Mijn buurjongen wordt daarvoor te hulp geroepen. Hij gaat iets doen met paaltjes. Verder moet er iemand worden ingehuurd die grindtegels komt leggen.
Verder heb ik er een ochtendje bellen gewijd aan de vraag wie mij eens even rijles kan komen geven. Full Mobility zou dat moeten doen, maar ik heb niet bij hen gekocht, dus dat kun je niet maken. De echte verkoper reageert niet (later wel).Veilig Verkeer Nederland heeft niets in de aanbieding, de verkeerspolitie denkt er nog over na, en het zorgloket zegt dat ik maar een ergotherapeut moet vragen via de huisarts. You live and learn.
Ik, een scootmobiel? Gebruik. (5)
Daar staat hij dan. Stralend rood-metallic, hoewel nu even onder een regenhoes. Ik heb de verkoper om rijinstructie gevraagd, en dat bleek hard nodig. De handigste en veiligste route naar het dorp was een andere dan ik dacht. Je kunt de stoeprand niet af, je moet dus verlaagde stukken zoeken. Het ‘inparkeren’ naar zijn plek is voor mij lastig omdat ik geen auto heb gereden, maar wat ben ik blij dat we een driewieler genomen hebben. Die is tenminste wendbaar! Mijn kinderen bedachten dat ze een ‘lus’ konden maken in de tuin, zodat ik er met een rondje uit en in kan rijden.
Ik zal nog wel wat moeten doen om tot vrolijk en gemakkelijk gebruik te komen, maar daar hoop ik op.
En toen was er een drama. Mijn zeer geliefde katje was weg. Mijn dochter en ik trokken door de hele omgeving, hem roepende, maar nee, hij bleef weg. En ja, dat had ik niet kunnen doen zonder de scootmobiel. Die is dus hardhandig ingewijd. Dat rijden ging uiteindelijk vrij makkelijk. Geen feestelijke sessies met gezellig winkelen dus, waarvoor hij was gekocht, maar zoeken naar mijn verloren geliefde huisdier…
Na drie dagen kwam hij gelukkig boven water, hoewel, hij was geheel afgeslankt.
Nu was ik dus ingewijd, en sindsdien gaat het alleen maar makkelijker. Omdat ik niet meer reis, heb ik toch een soort ‘vakantie’ gepland. Een week minimaal huishouden, en er op uit. Geweldig. Zelfs in kou en regen (hoort een beetje bij vakantietochten) lange ritten naar het Naarder meer, naar de haven van Huizen en naar Laren. Ik kan nu dus zelf naar het Singer museum. En op gravelpaden dwars over de hei. Tot mijn genoegen blijkt dat auto’s stilstaan als je bij een zebrapad staat te wachten. Ik dacht eerst dat dat vanwege mijn rode hoedje was, maar het is gewoon de regel! Ik bedank wel.
Gisteren nog een boodschap gedaan bij de Gamma, helemaal aan de rand van het dorp. Ik moet dan door de villawijk Het Spiegel, en die is ongeschikt voor scootmobielen: slechte stoepen, geen fietspaden, veel fietsverkeer van de scholen, vrij nauwe straten. Maar ik zag dat iedereen maar vrolijk en onbekommerd door elkaar heen reed, en ik dacht: ‘waarom niet?’ En ik was eigenlijk zo goed als van mijn verkeersangst genezen!
Inmiddels is er een interview in Trouw verschenen over mijn gebruik van de scootmobiel en mijn boek over ‘Levenskunst van ouderen’, mijn filosofie om optimaal te genieten van wat je wel kunt, al is het minder dan vroeger. Maar de scootmobiel is niet minder, maar meer.
Het stuk is te lezen op mijn website www.liebjehoekendijk.nl
Liebje Hoekendijk