Ach got, als ik het allemaal nog is over kon doen, nou dan dee ik et niet meer, hoor. Och, weet jij veel. Misschien dee ik et dan toch wel weer. Je weet et allemaal niet van te voren. Stel et geval dat je et nog es over kon doen, wie zegt mijn dan dat ik weer niet precies etzelfde zou doen as nou?
Ach, ik weet niet: ik heb een rotavond vanavond. Et is vanavond een rotavond. Ik zie alles zwart vanavond. Dat heb je wel es. Je hebt van die avonden dat alles zwart is, alles zwart om je heen. En dan kijk ik naar die mensen en ik denk: wat een stel. Wat een troep zenuwelijers, denk ik dan bij me eigen. Der is geen aardigheid an. Nee, zeg nou zelf. Nou heb ik vanavond bevoorbeeld thuis gezeten, een beetje gegeten, een beetje naar de radio geluisterd, televisie angedaan – heb ik weer uitgedaan, valt ook helemaal niks op te beleven op de televisie. Nee, een stelletje geinloze porems op die televisie. Of ze lullen de hele avond, of der is een film waar ik de ballen niet van begrijp, niet? Ja, die ondertitels, maar daar heb ik geen geduld voor om naar te kijken. En wat ze met die sjoows klaarmaken tegenwoordig, daar is helemaal niks an. Nee, wat is daar nou an? Een stelletje vervelende rotkinderen op die televisie, wat mot ik der mee? Ik zeg bij me eigen, ik doe dat ding weer uit. En toen ben ik de straat opgelopen want der valt toch niks anders te doen. Loop ik de straat maar op, en als ik de straat oploop dan heb ik der ook weer geen zin in.
[bron]Albert Mol, in: Wat zien ik?