Faire rouler quelqu’un sous la table
Iemand onder tafel drinken
Tussen alle visite door, gaat het gewone leven verder. De wateropnemer komt om de beginstand van de meter op te nemen. Hij blijkt gemeenteraadslid, un conseiller municipal, te zijn. Raadsleden hebben in een kleine commune als deze allemaal hun eigen taken. Tegelijk brengt hij ons drie rollen vuilniszakken met het verzoek déze te gebruiken in plaats van de zakken die we hebben. Geen probleem natuurlijk. Waar krijg je nu gratis vuilniszakken?
Na een week komt Jean-Marie zijn graafmachine halen en graaft nog even de afwateringsgeulen om de schuur, daarbij en passant een stuk dak van ardoises, leien, vernielend dat hij nog wel eens komt repareren. Zou het daardoor komen dat hij, als we het over betalen hebben, onze Nederlandse stiptheid wegblaast met een: ‘Ohpff, het heeft geen haast hoor, het komt nog wel.’
‘Maar het gaat toch om veel geld!’
‘Pas de problème, prenez votre temps.’
We moeten nog behoorlijk aandringen om te mogen betalen.
Voor zijn geld ga ik naar het postkantoor en voor het eerst rij ik als Frans ingezetene alleen in de auto. Niet als toerist, maar écht als inwonende. Ik heb een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Bij het loketje van deze mini-La Poste in Bagneux sta ik achter een mevrouw die een soort zegelboekjes inlevert. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat het was, maar de vele kleine bedragjes waren een hoop telwerk en resulteerden in rond de twintig euro.
Dan ben ik aan de beurt. Aangezien dit kantoor geen pinautomaat heeft, neem ik aan dat ik binnen geld kan krijgen met mijn Credit Agricole bankpas. Zo ben ik het gewend in Nederland.
‘Puis-je retirer de l’argent?’ vraag ik.
‘Bien sûr madame, combien?’
‘Drieduizend euro voor de loodgieter.’
Het vrouwtje schrikt: ‘Maar zo veel geld hebben we niet in huis! U kunt toch gewoon een cheque uitschrijven en die opsturen naar de loodgieter.’
‘Maar die envelop kan zo gestolen worden!’ verbaas ik me.
‘Niemand steelt cheques. Het heeft geen zin omdat u hem op naam uitschrijft, daar heeft een ander niets aan.’
‘Ik heb toch liever het geld en liquide.’
‘U moet het van tevoren aanvragen en reserveren.’
‘Geen probleem, dan wil ik graag bij dezen dit bedrag bij u reserveren’, zeg ik.
Ze wil mijn gegevens en ik geef haar mijn Europese identiteitskaart, mijn Nederlandse pinpas en mijn Credit Agricole bankpas. Bevreemd kijkt ze naar mijn legitimatiebewijs. Haar blik verschuift naar de passen. Opluchting glijdt over haar gezicht: ‘Maar u moet bij uw bank zijn! Als u hier geen rekening heeft kunt u hier geen geld opnemen.’
‘Maar ik kan met deze passen wel bij le distributeur de billets van La Poste geld pinnen’, stribbel ik tegen.
‘Zou kunnen, mevrouw, maar wij hebben hier geen distributeur en u hebt geen rekening bij ons.’
Ik laat haar nog mijn chequeboek zien van de CA maar ook dit helpt niet. Ze vindt het echt vervelend voor me en wijst me erop dat het tankstation een pinautomaat heeft.
Bij het tankstation waar ik pin, loop ik nog even bij de boetiek binnen om wat lekkers bij de koffie te kopen. Vond ik het een jaar geleden nog vreselijk ouderwets om met cheques te betalen, nu is het wel erg handig. Ik zet desgevraagd alleen mijn handtekening en nadat de kassa het bedrag op het waardepapiertje geprint heeft, toont de caissière me het bedrag. Bijna vier franken, zeg vijftig eurocent. Spotgoedkoop vind ik voor twee overheerlijke minikoffiebroodjes. Als ik in de auto het lekkers neerleg, valt mijn oog op het prijsstickertje; vijfentwintig franken? Och jee, dan heeft ze verkeerd aangeslagen. Gehaast stap ik weer uit, terug naar dezelfde kassa. Met moeite krijg ik uitgelegd dat ze verkeerd heeft afgerekend en ik begrijp van haar dat zij vindt van niet. Ik dring nog een keer aan, maar ze zegt dat ik ongelijk heb: ‘Vous avez tort, madame’, en wijst op bonnetje en koekdoosje. Achter me staan vier mensen te wachten en ik ga niet smeken om alsjeblieft te mogen betalen, als zij niet wil. Dan niet. Net als ik weg wil lopen, pakt ze mijn chequeboekje uit mijn handen. ‘Francs’, zegt ze luid. Ze draait het boekje om: ‘Euros.’
Nu zie ik het ook en met een kop als een biet en een gemompeld merci vlucht ik de winkel uit. Het Credit Agricole chequeboekje heeft in deze overgangsfase naar de euro, de achterste helft van het boekje gevuld met eurocheques en ik heb per ongeluk een eurocheque in plaats van een frankcheque uitgeschreven. Nu voel ik me genept. Dacht ik te weinig te hebben betaald, ga ik eerlijk terug, blijk ik bijna vier euro voor twee lullige broodjes te hebben betaald! We zullen ze extra lekker laten smaken.
Als ik wegrijd van de parkeerplaats en de campers en sleurhutten van de vele Nederlandse vakantiegangers achter me laat, dringt het weer tot me door dat ik bevoorrecht ben ten opzichte van deze mensen. Ik hoef niet meer terug naar Nederland, mijn vakantie stopt niet!
Als we uiteindelijk het geld cash gaan brengen bij de loodgieter, is hij oprecht verbaasd dat we er al zijn. De transactie bezegelen de mannen met Ricard. Erik, de werking van het aparte goedje niet kennende, laat zijn glas een paar keer vullen. Jean-Marie schenkt een bescheiden bodempje water in en vult het glas verder met Ricard. Net als buurman Jean-Claude had gedaan. In onze ogen niets vreemds omdat we dit drankje verder niet kennen. Al voor we thuiskomen is Erik letterlijk kotsmisselijk van de drie glazen anijsalcohol. Twee dagen ligt hij doodziek op bed, het hele huis stinkt zo vreemd naar de anijs, dat ik gasten afbel die zouden komen.
‘Comment il va le chef?’ vraagt buurman Jean-Pierre als hij Erik een dag niet heeft gezien.
‘Il est malade.’ En ik vertel van de Ricard.
‘Il n’as pas l’habitude de l’alcool?’
Als ik ontkennend mijn hoofd schud dat we inderdaad in Franse ogen niet veel drinken, barst Jean-Pierre in lachen uit en ik begrijp dat hij zegt: ‘Jean-Marie ontgroent altijd nieuwelingen op deze manier. Je moet Ricard drinken met een bescheiden bodempje drank, aangevuld met veel water!’
‘Dank voor de tip Jean-Pierre, maar ik denk niet dat Erik ooit nog Ricard zal drinken.’
Als mijn stoere zielige man weer opgeknapt is, bellen we de EDF voor een digitale meter en ook die mensen komen netjes hun afspraak na. Weliswaar verbaasd dat de meterkast in de slaapkamer zit, wat officieel niet mag, plaatsen ze toch de meter als we uitleggen dat deze ruimte ooit gang wordt. We beschikken nu over heure creuse et heure pleine. Dag- en nachttarief.
En het gaat goed met de papierzaken want we krijgen de ziektekostenverzekeringspolis toegestuurd en zijn aangenaam verrast door de complete dekking die we in Nederland voor meer geld niet eens krijgen. Tevreden over de service van de AGF nemen we alle verzekeringen bij hen. We sluiten de opstalverzekering over, tot groot verdriet van de aardige meneer van de Credit Agricole. Tja sorry, alles onder één dak is voor ons makkelijker en goedkoper. De auto, de motor en onze oldtimers kunnen ook bij de AGF verzekerd worden, maar we moeten wel beloven dat de voertuigen binnen een halfjaar op Frans kenteken staan. Het gesprek heeft ruim drie uur geduurd en overigens kan alles pas ingaan als onze verblijfsvergunningen rond zijn.
Ondertussen tekenen de kopers definitief voor ons Nederlandse huis! Dit heeft nog heel wat voeten in de aarde omdat de oplevering niet conform afspraken zou zijn. De kopers wilden het huis en de schuur compleet leeg en afgevoerd hebben. De achtergebleven spullen waaronder een kippenhok, waren in onze ogen nog goed bruikbaar, echter te lastig om mee te nemen naar Frankrijk. Deze stapel ‘rommel’ zou door een bevriende sloper opgehaald worden. Hij was het tot op de dag van de oplevering vergeten, waardoor de kopers niet wilden tekenen. Erg flauw natuurlijk, vooral omdat ze het kippenhok en meer dingen zelf toch nog uit de stapel hadden gevist!
Het is lastig alles vanaf deze afstand te regelen, maar uiteindelijk komt het goed.
Er is nu echt geen weg meer terug. Niet dat we dit willen, maar het is toch even raar. Die avond laten we het samen met veel alcohol bezinken. Het avontuur kan beginnen. Nu zijn we helemaal geëmigreerd!
_____________________________
Kijk hier voor alle afleveringen