Donner un dessous-de-table
Een bedrag onder tafel geven
Dinsdagochtend wordt er geclaxonneerd. Nieuwsgierig kijk ik wie het kan zijn. Het gele autootje van de postbode staat voor ons hek. Uit de verte zwaait ze met een envelop. Ik maak kennis met het postvrouwtje. Vriendelijk legt ze uit dat we inderdaad veel postkantoorzaken bij haar aan de auto kunnen regelen. Als we post voor haar hebben, dan leggen we de brief in de brievenbus en moeten we een knijper aan de klep klippen, dan weet zij dat ze post moet meenemen. Ze heeft namelijk een loper om de brievenbus te openen. En of ik ‘puub’ wil als we hier zijn. Pub is kort voor publicité, reclame dus. Bij chequeboekjes zoals deze die aangetekend worden opgestuurd en pakketjes zal ze toeteren. Ik kriebel mijn handtekening in het kleine vakje en zwaai haar uit als ze weer wegscheurt.
Nu we un carnet de chèques hebben kunnen we weer een afspraak maken voor het tekenen van het koopcontract. Zou het dan toch nog gaan gebeuren deze vakantie? We bellen met de beide notarissen en we mogen gelijk langskomen bij de Franse. Dat is een meevaller.
Zenuwachtig zitten we dan vlak voor de lunch bij de notaris. Hij neemt het contract met ons door en bespreekt diverse dingen waar we niets van snappen. Noch qua taal, en al hadden we het verstaan dan waarschijnlijk noch qua juridische dingen. Aan het eind vraagt hij: ‘Heeft u het geld?’
We knikken.
‘En hier,’ hij wijst op de cheque, ‘moet u de koopprijs invullen.’ Ondertussen staart hij ons daarbij indringend aan en bij herhaling van zijn uitleg geeft hij mij een vette knipoog. Ik snap niet wat er zo geheimzinnig aan is.
‘Ik zal u discreet even alleen laten,’ weer die vette knipoog, ‘dan ben ik zo terug.’ En de notaris verlaat de kamer.
‘Waarom zit-ie nou zo te knipogen?’ vraag ik
‘Geen idee, vuiltje? Of misschien vindt hij je leuk?’
We schrijven de cheque uit en vervelen ons een paar minuten. Na een klop op de deur komt de man weer binnen. Verwachtingsvol kijkt hij ons aan.
‘Et alors, c’est fait?’
‘Oui, c’est fait’, zegt Erik opgelucht en overhandigt hem de cheque.
De notaris bestudeert het papiertje en lijkt teleurgesteld. ‘Ah bon’, zegt hij.
Wat is er nu weer niet goed? ‘Ce n’est pas bon?’ vraag ik.
‘Ah, oui, oui, oui, c’est bon’, zegt hij klagerig.
De notaris schrijft op een blaadje wat we op diverse bladzijden moeten zetten: Lu et approuvé. Gelezen en akkoord bevonden. Met een zucht van verlichting paraferen en ondertekenen we eindelijk de vele bladen en kopieën. Het is gebeurd. Het huis is van ons. Eindelijk! We geven de ontevreden notaris een hand en trots lopen we met ons exemplaar van de akte het kantoor uit. Buiten omhelzen we elkaar, en realiseren ons dat dit het begin van een nieuw leven zal zijn.
Nu echt in óns huis, bellen we de Nederlandse notaris. Op zijn vraag of alles goed is gegaan, vertel ik hem van de knipogende klagende notaris. Dan blijkt dat het in Frankrijk niet ongewoon is een gedeelte onderhands te betalen. De notaris verlaat dan het kantoor om de koper de gelegenheid te geven een bedrag zwart cash neer te leggen of indien aanwezig aan de vorige eigenaar te overhandigen, un dessous-de-table. De contracten worden daarna aangepast. Apart, maar dat zouden we toch nooit gedaan hebben.
Langzaam begint nu echt tot ons door te dringen dat we over een klein weekje terug in Nederland zijn en ons dan gaan voorbereiden op een toekomst hier. We maken nog eenmaal een lijst met voor- en nadelen. Na drie kantjes voordelen is het blaadje nadelen nog steeds praktisch leeg. Het enige wat we kunnen bedenken is dat we zullen moeten rondkomen met maar een kwart van het inkomen van wat we gewend zijn. Het weegt niet op tegen de voordelen. We gaan ervoor!
_____________________________
Kijk hier voor alle afleveringen