De wonderlijke wereld van wachten in de gezondheidszorg

Dus mijn vrouw krijgt ongelukkerigerwijs een enorme pijn in haar been en die wordt ondragelijk op een zaterdag. Dat is sowieso geen handig uitgekozen dag, want de eigen huisarts (die er ook vaak niet is) is er dan zeker niet. Maar niet getreurd, het antwoordbandje op de telefoonlijn zegt dat de Huisartsenpost moet worden gebeld op deze dag waar er normaal geen zieke mensen zijn.

Daar ook een gesproken opname: Er zijn nog 33 wachtenden voor u. Zoooo. Maar je hebt geen keus natuurlijk dus je moet wel aan de lijn blijven. Na 36 minuten eindelijk contact, met een gespecialiseerde doktersassistente, wat uiteraard geen probleem is. De assistente loopt een aantal stappen door met mijn vrouw en concludeert dat het noodzakelijk is om een huisarts te zien in een beschikbare huisartsenpost in een nabijgelegen ziekenhuis. Dat moet dan wel precies om 13.10 plaatsvinden qua afspraak. Dus snel, snel de auto in, want tien over één is al over 20 minuten.

Eenmaal aangekomen bij deze huisartsenpost blijken er nog 40 mensen in de wachtruimte te zitten. Uh? Er was toch een geplande afspraak voor 10 over één? Waar we naar toe moesten racen? Bij navraag bij de balie-assistente stelt deze dat die mevrouw van de huisartsen-telefoonlijn ook maar wat zegt en dat het zeker niet zo is, dat de opgegeven tijd ook de afspraaktijd is.  Dus zitten in de wachtruimte, waar een aardige mede-patiënt mijn vrouw wijst op één van de beperkt aanwezige comfortabele stoelen: hij zag dat ze eigenlijk niet kan lopen (of zitten) van de pijn. Uiteindelijk na drie kwartier zien we dan een vriendelijke huisarts die zelf ook nog even via Google probeert op te zoeken wat de klacht allemaal kan betekenen. In elk geval: met meer pijnstillers het pand weer verlaten.

De zondag loopt de pijn steeds verder op en de tramadol-pillen in combinatie met paracetamol en diclofenac doen hun werk niet goed genoeg. Dus maandagochtend naar de HAIO (Huisarts in Opleiding) omdat de eigen huisarts niet beschikbaar is.  Prima geholpen verder en hij schrijft een lage dosering Oxycodon voor en maakt direct een afspraak bij de neuroloog.

Bij de neuroloog

De afspraak is gemaakt om half tien in de ochtend. Dat is een mooie tijd, want dan is er ook het minste risico op vertraging door de patiëntenstroom daarvoor op die dag. Maar dat is toch iets te vroeg gejuicht: na drie kwartier zitten/hangen in de wachtkamer meldt zich een co-assistent die in de behandelkamer de vragen stelt en de testjes doet. Weer 20 minuten later komt dan de neuroloog langs, die vervolgens dezelfde testjes doet. Dan zijn we alweer vijf kwartier onderweg. En dan komt uiteindelijk de herniadiagnose en een nieuw recept voor ophoging van de eerder ontvangen medicijnen.  Niemand zegt overigens: ‘sorry lieve patiënt, dat u drie kwartier na de afgesproken tijd heeft moeten wachten‘. En sorry,  partner van de patiënt dat u meer werkverzuim heeft wat u ook geld gaat kosten.

Ik blijf in verwondering achter: hoe kan het toch dat we in dit land de logistieke afhandeling van zorgvragen zo belabberd afhandelen? Dag-in-dag-uit melden zich duizenden en duizenden patiënten bij huisartsen en ziekenhuizen: dan zou je verwachten dat door ervaring en routine of gewoon door een beschrijving van hoe-het-zou-moeten dit soort praktische problemen snel uit de wereld waren geholpen.  En als het allemaal te moeilijk is met die planning, probeer dat met de patiënt te communiceren.  Er is kennelijk te weinig belang in de arts-patiënt-relatie en zeker geen leverancier-klantrelatie.  Want een klant met zulke leveranciers, gaat snel op zoek naar een ander.

Gerard Vroechop