Ruim honderd verhalen over het (einde van het) leven. Om mensen mee op te beuren, woorden te geven aan wat je niet onder woorden kunt brengen, je verdriet te verbeelden. Je kunt ze gebruiken in een toespraak of een in memoriam. Dat zal mensen nog lang bijblijven! Want verhalen spreken hun eigen wereldtaal, raken mensen in hun ziel en blijven hangen in hun herinnering. Verhalen komen uit het geheugen dat alle mensen verbindt. Ze zijn serieus, teder, ontroerend, scherp, treffend en soms vol humor. Sommige zijn vroom, andere nuchter of naturel. Of met een lach en een traan. Ook als er niets te lachen valt.
Gebruik de verhalen vrijelijk. Zet ze naar je hand. Vul de naam van je geliefde in. Ze zijn van niemand en voor iedereen.
Een voorproefje:
13 Schoenendoos
Een man en een vrouw waren zestig jaar getrouwd. Ze hadden al die jaren alles gedeeld, alles samen besproken. Ze hadden geen geheimen voor elkaar, behalve dat de kleine oude vrouw een schoenendoos boven in haar linnenkast bewaarde waar haar man nooit naar gevraagd en nooit in gekeken had.
Al die jaren had hij niet aan die doos gedacht, totdat zijn vrouw op een dag ernstig ziek werd en de dokter zei dat ze niet zou herstellen. Omdat hij van alles wilde regelen, pakte hij de schoenendoos en bracht hem bij zijn vrouw op bed. Ze was het met hem eens dat het tijd werd dat hij wist wat erin zat. Toen hij hem openmaakte, vond hij wat haakwerk, en twee bundels bankbiljetten, samen goed voor een bedrag van € 25.000. Hij vroeg haar waar dat vandaan kwam. Ze zei: ‘Toen wij gingen trouwen, vertelde mijn grootmoeder me dat het geheim van een gelukkig huwelijk was, nooit ruzie te maken. Ze raadde me aan om elke keer als ik boos op jou zou worden, rustig te blijven en een kleedje te haken.’
De oude man schoot zo vol, dat hij moest vechten tegen zijn tranen. In de doos lagen slechts twee kleedjes. Ze was in al die jaren maar twee keer boos op hem geweest. Gevoelens van geluk overspoelden hem. ‘Schat,’ zei hij, ‘dat verklaart de twee kleedjes in de doos, maar hoe zit het met al dat geld?’
‘O,’ zei ze, ‘dat heb ik verdiend met het verkopen van de kleedjes.’
14 Zin
Op de slotdag van een conferentie liep de conferentieleider naar het open raam en keek naar buiten. Toen vroeg hij of iemand nog een vraag wilde stellen. Iemand vroeg hem half lachend: ‘Wat is de zin van het leven?’ Alle aanwezigen begonnen een beetje te grinniken en maakten aanstalten om op te staan. Maar de conferentieleider stak zijn hand op om stilte te vragen en zei: ‘Ik wil je vraag graag beantwoorden.’
Hij pakte zijn portemonnee uit zijn achterzak en haalde er een klein spiegeltje uit, zo groot als een geldstuk. Toen vertelde hij het volgende: ‘In de Tweede Wereldoorlog was ik een klein jochie, we waren straatarm en woonden in een klein dorpje achteraf. Op een dag vond ik de scherven van een spiegel. Een Duitse motorfiets was op die plek verongelukt. Ik probeerde alle stukjes te vinden en de spiegel in elkaar te zetten, maar dat lukte niet. Ik besloot het grootste stuk te houden. Dit stuk dus. Ik schuurde het net zolang langs een steen tot het rond was. Ik speelde ermee en raakte gefascineerd door het feit dat het spiegeltje licht kon weerkaatsen op plaatsen waar de zon nooit scheen. Ik maakte er een sport van om licht te laten schijnen op de meest ontoegankelijke plaatsen waar nooit licht kwam.
Toen ik een man werd, groeide de gedachte dat het niet alleen een kinderspel was, maar een metafoor voor wat ik kon doen met mijn leven. Ik begreep dat ik zelf niet de bron van het licht ben. Maar licht, of het nu in de vorm is van waarheid, begrip of kennis, is er gewoon, maar het schijnt pas op donkere plaatsen als ik het weerkaats. Ik ben een stukje van een grote spiegel, van wiens omvang en vorm ik geen idee heb. Maar met mijn gaven kan ik dus licht weerkaatsen in de donkere plekjes van deze wereld, in de donkere hoeken van de harten van mensen en kan ik ertoe doen in het leven van mensen. Dat is waar het wat mij betreft om gaat. Dat is de zin van mijn leven.’
Informatie over het boek op deze pagina
Te koop in iedere boekhandel en ook via internet.