Ik twijfel. Ik heb ook schitterende Magnolia’s en Camelia’s, maar mijn Kornoelje is misschien toch wel de mooiste struik in mijn tuin. Hij bloeit nu, en hij is een imponerende struik met vrachten witte bloemen. Vorig jaar strekten de takken zich zover uit dat hij ze als steuntje maar neerlegde op de Rodondendron daarachter. Nu kun je de hele Rodo door alle bloementakken niet meer zien, maar die is toch eigenlijk niet zo mooi. Hij maakt dus lange takken tjokvol bloemen. Wit, maar er bestaat ook een vaag-roze soort. Ik heb liever de mijne.
Iedere bloem heeft 4 spitstoelopende blaadjes, bladen eigenlijk want ze zijn behoorlijk groot. Als hij uitgebloeid is maakt elke bloem een rond rood vruchtje dat recht op een steeltje staat. Eetbaar maar niet lekker.
Achter deze Kornoelje staat er nog een, want ik had eerst de verkeerde gekozen. Veel kleinere bloemen, maar wel in leuke horizontale groepen.
Ze kunnen tot 7 meter hoog worden en 5 meter breed, en ze zijn makkelijk, al hebben ze een hekel aan droogte. Ook wel genaamd Japanse Dogwood. De bloem zit in het wapen van Canada.
Nog wat over Kornoeljes: in de winter zie je kale struiken in stadsparken met rode of gele takken. Geeft leuk kleur. Ook een soort Kornoelje.
Vandaag vieren we mijn verjaardag. Kinderen, kleinkinderen en zelfs mijn achterklein-wondertje Rona komen straks. Het is goed weer en dan kunnen ze oh en ah doen over mijn tuin en vooral mijn Kornoelje. En, overigens, heeft u al opgemerkt wat een geweldig rozenjaar dit is?
In mijn vorige stukje had ik het ineens over de Jacaranda, de boom met onwaarschijnlijk mooie blauwe bloemen, die nog bloeiden eind Mei in Spanje terwijl ze normaal in maart klaar zijn,. Dat was omdat het voorjaar zo koud was. Ik begon daarover omdat ik zelf net in Spanje was geweest in die tijd, mee met Joos op een zorgreis. Nee, ik had zelf geen zorg nodig, tot ik struikelde over een uitsteeksel van een monsterlijk houten ‘creatief’ beeld van een boomstam met zijtakken (zelf lopend tegen de laagstaande zon in). Ik viel op mijn elleboog die in stukjes uiteenviel. In Nederland is de puzzel weer aan elkaar gezet met iets als een inwendige beugel eromheen. Heel eng gezicht op de foto. De chirurg was tevreden, ‘het ging top’ zei hij. Fijn natuurlijk, maar ik zou liegen als ik zei dat het alles bij elkaar geen pijnlijke toestand is.
Maar met een sling kun je ook verjaardag vieren, en Joos heeft traditiegetrouw voor elk jaar een bloem gegeven. Dat betekent 82 klokbloemen, pioenrozen en rozen. Ton-sur-ton wit en roze. Een bloemenzee. ‘Dat hep niemand’ zegt Joos.
Liebje Hoekendijk