Ja, volgende keer gaan we echt weer verder met ons tuinonderwerp, maar ik wil nog even doorvertellen over het onderwerp van vorige keer. Het houdt me nog zo bezig.
Kan een kat niet praten? Nou, dat had mijn kat niet nodig want hij had zoveel manieren om te communiceren. Ik wil ze, als een in memoriam, hier opnoemen.
Ik sta bijvoorbeeld in de keuken, poes komt langs en zet even zijn poot op mijn slof. Dan gaat hij weer verder. Een groet.
Of: mijn tafel ligt vol lappen naaiwerk. Hij komt lekker graven in de textiel, komt mijn hand tegen en geeft er even een kopje tegen in het voorbijgaan. Eigenlijk gaf hij niet vaak kopjes, meer neusjes.
Toen hij in de tuin stond zag ik hem vanuit het (tot de grond reikende) keukenraam. Ik doe mijn hand met alle vingers gespreid tegen de ruit, en hij komt van de buitenkant en houdt zijn pootjes tegen mijn vingers, zo schattig.
‘s Nachts kon ik niet slapen en haalde hem een keer op met de vraag: kom bij me liggen. Hij springt weg, daar had hij even geen behoefte aan. Maar even later komt hij in het donker vlak bij mijn gezicht, kijken of het wel goed is. Ik praat met hem en hij stopt zijn neusje in mijn hand. Daarna springt hij op mijn bed en komt een tijdje bij me liggen. Niet zo lang, want hij deed het voor mij. (Daarvoor was hij een paar keer ‘s nachts om ongeveer 3 uur wel uit zichzelf op me komen liggen, klets- en kletsnat van de regen, omdat het bij mij warm was en hij zich droog kon likken. Gek was, dat ik er toch van in slaap kwam).
In het zonnetje was hij uitgelaten. En als ik langskom in de tuin springt hij om me heen en pakt mijn enkels! Spelen! Dat is vooral wat katten communiceren met hun hele verschijning: het genieten. Daarom wordt je vrolijk van het hebben van een poes: als hij geniet, geniet je zelf ook. De triomf toen hij nog klein was maar al wel op de dakgoot liep van het tuinhuis! Het toppunt was als hij ‘s avonds op schoot zat en zich na een tijdje zo ontspande dat hij op zijn rug ging liggen, zijn witte bont-buik naar boven en zijn poten vier kanten op. Totale overgave. Vraag: ‘buikje aaien graag’.
Stout was hij ook. Hij mocht niet uit de tuin (belachelijke verwachting van mij). Als hij op de stoep stond en ik hem bars toesprak ‘nee, nee’, wipte hij door de spijlen van het hek weer naar binnen in de tuin, om meteen weer naar de stoep te springen, kijken wat ik zou zeggen. Ik weer bars, hij weer de tuin in enz. Dat kon zo een aardig tijdje doorgaan, tot hij er genoeg van had en wegtrippelde, op de stoep!
Ik praatte veel met hem. Hij was ook eens boos en heeft me toen gebeten. Groot gelijk. Ik had hem in de cat-carrier gestopt om naar de dokter te gaan. Hij moest even heel duidelijk maken wat hij daarvan vond. Hij kloof daarentegen zachtjes op mijn vingers in de cat-carrier toen ik hem ophaalde van het dierenpension, waar hij het zo vreselijk had gevonden. De communicatie via luidkeels miauwen was daarbij ook in volle gang. (het kostte hem 4 dagen om zich van die ervaring te herstellen). Daarvoor, ik was alleen op vakantie, kreeg ik hem steeds in mijn gedachten. Het irriteerde me een beetje: kan ik nou niet een tijdje zonder die kat? Maar het waren niet mijn gedachten maar zijn gedachten die hij naar mij uitstuurde. ‘Kom me halen!’ Dat had ik eerst niet in de gaten, wie verwacht er nou een telepatische kat? Later bleek dat die gave van hem ertoe leidde dat hij tenminste gelukkige laatste uren had, zie mijn vorige stukje. Hij is niet ouder geworden dan 11 maanden.
Liebje Hoekendijk