In de strikt persoonlijke sfeer is de ontdekking van een contrast tussen het beeld dat ik van mijzelf heb en het beeld dat de ander van mij heeft een pijnlijke ervaring. Als er geen correctie plaatsvindt ontstaat er een conflict of een innerlijke verwarring. Er is teleurstelling over het feit dat de ander mij steeds verkeerd begrepen heeft en dat zijn gevoelend voor mij achteraf eigenlijk niet mij-zelf betroffen maar uitgingen van een schijnbeeld, van iemand die ik niet ben of althans meen te zijn. Of er is verwarring over het feit dat ik misschien niet diegene ben die ik dacht te zijn; onzekerheid nu ik niet meer weet wie ik dan wel ben. In elk geval ben ik geïsoleerd van de ander, van mijzelf of van beide. Juist in de sfeer der intieme verhoudingen waar men zichzelf wil geven zoals men is en beschouwd wil worden als zichzelf, slaat deze ervaring een diepe wond die vaak heel moeilijk geneest en meestal een litteken achterlaat.
Ieder van ons heeft waarschijnlijk wel eens of vaker geleden onder het feit dat iemand een verkeerde voorstelling van hem had. Ieder van ons heeft dan ook die onmacht gevoeld van niet uit-te-kunnen-breken uit het gipsen beeld dat de ander om hem heen heeft geboetseerd. Iedereen heeft in elk geval dit ene verlangen gekend: zich zelf eens te mogen zijn als mens onder de mensen.
[bron]Prof. A. Oldendorff, in: Mensen onder elkaar