Het ziet ernaar uit dat het nieuwe kabinet veel meer geld uittrekt voor de verpleeghuizen en zorgcentra. Met dank aan Hugo Borst en Carine Gaemers die met hun succesvolle actie politiek Den Haag ervan overtuigden dat de nood hoog en ingrijpen noodzakelijk is. Inmiddels weten we ook dat meer geld alleen niet de oplossing is voor de problemen. Er moet meer gebeuren. Meer en vooral goed personeel dat beter wordt betaald is een van de eisen.
Meer en betere zorg is belangrijker dan het veel te dure management dat met veel te veel managers slecht functioneert. Het is van levensbelang dat het extra geld voortaan gaat naar verpleegkundigen en verzorgers die het leven van vereenzaamde en eenzame ouderen draaglijker maken. Helaas is het beroep van verpleger en verzorger van ouderen geen sexy beroep en dat zal het ook wel nooit worden. Het is daarom goed dat de media na de noodkreet van Borst en Gaemers en na alle negatieve geluiden nu ook mensen aan het woord laten die enthousiast zijn over hun belangrijke werk in de zorgcentra.
Het is een voorrecht dat ik als 85-plusser zonder hulp een actief leven kan leiden. Helaas is dit door gezondheidsproblemen en andere oorzaken niet voor iedereen mogelijk. Een verpleeghuis is voor mij een schrikbeeld sinds de twee oprichtsters van onze 50+-vrouwenwoongroep naar een verpleeghuis verhuisden. Wij vonden dat niet nodig omdat ze bij ons op voldoende hulp en ondersteuning konden rekenen. Maar de twee vrouwen die altijd een zelfstandig en werkzaam leven hadden geleid wilden niet afhankelijk van ons worden.
Een van de redenen dat C. vertrok was dat haar kinderen die buiten de stad woonden en werkten te weinig tijd hadden om haar regelmatig te ondersteunen. C. belde mij anderhalve maand na haar vertrek: ‘Wil, haal me hier weg, ik mis jullie en wil terug naar mijn eigen flat aan het water.’ Dat kon niet omdat haar huis inmiddels was verhuurd. Zij overleed ruim een jaar later. Ook de andere bewoonster had spijt van haar verhuizing en kon niet wennen in het zorgcentrum en aan het leven met ouderen die niet zoals zij altijd politiek actief waren geweest.
Op uitnodiging van een ouderenpsycholoog gaf ik in 2011 een poëzieworkshop aan acht bewoonsters van een inmiddels opgeheven tehuis. Op weg naar de ruimte in het centrum werd ik bijna onwel van de pislucht en wilde ik terug naar buiten. De bevriende journalist die over de bijeenkomst zou schrijven moest mij overhalen om te blijven. Daar heb ik nooit spijt van gehad. De acht bewoonsters in de leeftijd van 87-98 jaar praatten eens in de twee weken met de ouderenpsycholoog over verschillende onderwerpen: eenzaamheid, loslaten, afscheid nemen, rouwen, verveling, inspiratie.
De vrouwen waren blij met onze komst en gingen aan het werk na het voorstelrondje en uitleg dat een gedicht niet hoeft te rijmen maar iedere creatieve vorm mag hebben. De inspiratie kwam niet bij iedereen even snel, maar die middag werd er toch veel op papier gezet. Levensverhalen werden in poëzie gegoten, Bij enkelen liepen de emoties hoog op als de herinneringen teruggingen naar de Tweede Wereldoorlog. Na het schrijven lazen de vrouwen hun gedichten voor.
Voor mij een bijzondere ervaring waar ik nog regelmatig aan terugdenk. Hieronder een van de twee gedichten van een bewoonster van 97 jaar oud.
Ach herinnering
Je maakt me blij en treurig
Zo veel huizen, zo veel scholen
Het linkse schrijven
En dan weer rechts
Montessori en Kees Boeke
Christelijk maar ook gewoon klimmen op de Brandaris
Of spijbelen in Amsterdam.
Auteur: Wil Merkies (85), was de eerste vrouwelijke sportverslaggever van Nederland. Ze is nog steeds werkzaam als journalist. Daarnaast is ze sinds kort een (kritische) zorgconsument.
Ontleend aan GZNDHDSZRG