Ik sterf ieder moment. Ik verzamel de dood niet. Dus is het geen probleem. Als je werkelijk leeft, is de dood geen probleem. Je hoeft er niet mee om te gaan. De dood is een probleem dat we hebben geschapen. Omdat je het verleden niet toestaat om te sterven, blijft het zich ophopen. Het hangt zwaar om je heen als een dode last. Als je het verleden ieder moment in de tijd toestaat te sterven, eindigt het. Dan word je ieder moment opnieuw geboren. Je verzamelt het dode verleden niet. Je verzamelt dus geen dood en dus is geen probleem om op te lossen of te hanteren.
Zelfs als de zogenaamde dood komt, zul je niet sterven want op dat moment is het verleden al geheel verleden en dus klamp je je er niet aan vast. Ik heb één ding in het leven geleerd: je niet aan iets vastklampen. Als je je vastklampt aan het leven, dan komt de angst voor de dood. Het vastklampen schept het probleem. En waarom doe je dat? Omdat je niet weet hoe je moet leven. Het is je nooit verteld Je bent geconditioneerd om het leven niet te leven. Daarom de angst. Je gaat nergens totaal in op.
[bron]Jan Foudraine, in: Wie is van licht. De dood, het laatste taboe
De dood is mijn beste vriend. Hij wandelt met mij mee op mijn levensweg omdat sterfelijkheid bij het leven hoort.
Wanneer ik loop sluit zich bij ,elke stap die ik zet , het verleden achter mij.
Ik koester mijn geleefd leven maar sta op de kop van een golf met mijn armen uitgestrekt en omarm het leven wat naar mij toe komt met al zijn vreugde en verdriet. Met al de levenslessen die er zijn om mij bewust te laten worden van wie ik ben.
Ik ben.