In de woning was het een onbeschrijflijke troep als je het vanuit onze positie bekijkt. Ik slaagde erin om met hen in gesprek te komen nadat ik eerst veel boosheid over me heen had gekregen, bedoeld voor allerhande instanties met wie zij inmiddels te maken hadden gehad. Vijfmaal ben ik bij hen geweest en vijfmaal werd er een emmer vol woede, teleurstelling en achterdocht over me heen gegoten. De ommekeer in hun houding kwam toen ik, inmiddels zelf zwaar gefrustreerd door de niet aflatende kritiek, de bierdrinkende man in zijn eigen taal toesprak.
Ik besloot mijn tirade met de opmerking dat als hij zijn jong niet meer wilde zien omdat hij zich door hulpverleners genaaid voelde, dat hij hem dat maar zelf moest komen vertellen en dat ik die verantwoordelijkheid van hem beslist niet zou overnemen. Ik ben de vader van dat jong niet. Met een ‘je bekijkt het maar’ ben ik weggelopen. Voordat ik bij de deur was riep hij me terug en vanaf dat moment konden we redelijk met elkaar praten. Niet dat alles plotseling koek en ei was, maar hij werd voor rede vatbaar.
[bron]Jozef Kummeling, in: Afstandelijke betrokkenheid