Met ijskoude handen streelde ik haar zwetende huid. Overal lagen haar zenuwen open, trillend te bekvechten om het grote woord dat eruit moest, dat alle kanten uit kreunde en duwde en scheurde. En wat je klaarspeelt met je hele lijf wanneer je het kind gaat maken, het wegstrijkende, het zwevende, het mistige, het oplosbare tot onzichtbaar vliegende vleugel… daartoe ben je met datzelfde lijf wanneer datzelfde kind gaat komen totaal onmachtig. Wat je er met plezier ingewurmd hebt, werkt zich gillend van pijn naar buiten. Om tegenstellingen te handhaven, om de wereld in balans te houden, het goede en het kwade, het genot en de ellende, het witte en het zwarte. Met de andere kant van de munt wordt je terugbetaald. Het draaien van dat muntstuk van de ronde aardbol, dat is een vervloekte geschiedenis. Je eigen maag gaat ervan draaien, in je slokdarm kruipt een kleine harige bal rond, je hulpbereide handen liggen in een knoop en tenslotte rijzen je de haren te berge als het urenlang duurt. In die tijd denk je: mijn mooie penis eraf als het maar weer rustig wil worden op aarde. Ik dacht voornamelijk: laat het gauw afgelopen zijn. Liever slapen onder het gebrul van oeros dan dit lammenadige wachten.
[bron]Oscar Timmers, in: Geblaf in het Hondsdal