Tegenover zijn misère staat zijn grandeur. En die grootheid van de mens is groot doordat hij zijn ellende kent. De andere wezens op aarde kennen die niet. Door dat feit krijgen mensen hun ware plaats in de wereld, het doet ons zien hoe klein we zijn als stoffelijke wezens in het stoffelijk heelal, maar tegelijk hoe ver onze redelijke grootheid ons daarboven verheeft. Heel de waardigheid van mensen ligt in hun denken. Ze zijn voor het denken gemaakt en het is hun plicht te denken zoals het behoort.
De mens is slechts een riet, het zwakste uit heel de natuur, maar het is een denkend riet. Het is niet nodig dat het totale heelal zich wapent om hem te vernietigen; een lichte wind, een waterdruppel is voldoende om hem te doden. Maar wanneer het heelal hem zou verpletteren, dan zou de mens nog vele malen hoger staan dan wat hem doodt, want hij weet dat hij sterft en van de voorsprong die hij op het heelal heeft, daar weet het heelal niets van.
[bron]Blaise Pascal, in: Gedachten