Humoristische korte bijdragen van Willem de Vos, afkomstig uit zijn boek ‘Veel personeel gewenst’
Spijt
Een ezel, die toebehoorde aan een kruidenverkoper die hem te weinig eten gaf en te hard liet werken, bad tot Jupiter om bevrijd te worden van zijn huidige baas en een nieuwe meester te krijgen. Jupiter waarschuwde hem dat hij spijt zou krijgen van zijn verzoek, maar zorgde ervoor dat hij verkocht werd aan een stenenbakker. Kort daarna, toen hij merkte dat hij nog zwaardere lasten moest dragen en harder moest werken op de steenfabriek, bad hij nogmaals om een nieuwe meester. Jupiter die hem waarschuwde dat dit de laatste keer was dat hij het verzoek kon inwilligen, zorgde ervoor dat hij verkocht werd aan een leerlooier. Opnieuw ervoer de ezel dat hij nog slechter terecht gekomen was. Toen hij zag waar zijn meester zich mee bezighield zei hij kreunend: ‘Ik had beter kunnen sterven van de honger bij mijn eerste meester, of van het zware werken bij de tweede, want de meester die me nu gekocht heeft, zal na mijn dood mijn huid bewerken, zodat ik dan nog nuttig voor hem ben.’
Afscheidsgeschenk
Een oude timmerman was aan zijn pensioen toe. Hij stelde zijn werkgever op de hoogte van zijn voornemen om de bouw te verlaten, om met zijn vrouw van zijn vrije tijd en van zijn uitdijende familie te genieten. Hij zou zijn loon missen, maar het was tijd om zich terug te trekken. Ze zouden het vast wel redden.
Het speet de werkgever dat hij zo’n goede kracht zou gaan verliezen en hij vroeg hem, of hij nog één huis wilde bouwen, om hem een plezier te doen. De timmerman zei ja, maar al gauw was te zien dat hij er met zijn hart niet bij was. Hij leverde maar matig werk en gebruikte mindere materialen en aan de afwerking besteedde hij minder aandacht dan hij gewend was. Hij vond het zelf een waardeloze manier om zijn loopbaan af te sluiten, maar kon het gewoon niet meer opbrengen. Toen de timmerman klaar was en de aannemer kwam om het resultaat te inspecteren, overhandigde hij de sleutel van de voordeur aan de timmerman. ‘Alsjeblieft, dit huis is voor jou’, zei hij. ‘Mijn afscheidsgeschenk.’
Rijk
Een rijke fabriekseigenaar zag tot zijn afschuw een visser lui naast zijn boot liggen en een pijp roken. ‘Waarom ben je niet aan het vissen?’ vroeg de fabriekseigenaar. ‘Omdat ik genoeg vis heb gevangen voor vandaag,’ zei de visser. ‘Waarom vang je er niet nog een paar?’ ‘Wat zou ik ermee moeten?’ ‘Je zou geld kunnen verdienen,’ luidde het antwoord. ‘Daarmee zou je een motor op je boot kunnen laten monteren om verder de zee op te gaan en meer vis te vangen. Dan zou je genoeg verdienen om nylon netten te kopen. Die zouden je meer vis en meer geld opleveren. Al gauw zou je genoeg geld hebben om twee boten te bezitten… misschien wel een hele vloot. Dan zou je een rijk man zijn net als ik.’ ‘Wat zou ik dan doen?’ ‘Dan zou je werkelijk van het leven kunnen genieten.’ ‘En wat denk je dat ik nu aan het doen ben?’ antwoordde de visser.
Diploma
Een jonge man nam het kosterschap van het Anglicaanse kerkje in Milford over van zijn vader, die het weer had overgenomen van zijn vader. Alleen kon de jongeman niet lezen en schrijven, maar dat maakte hem geen minder goede koster. Toen kwam er een nieuwe dominee. Toen hij hoorde dat zijn koster analfabeet was, riep hij hem bij zich en ontsloeg hem, want het zou een schande zijn voor de kerk. Helemaal in de war ging de koster lopend naar huis, maar onderweg verdwaalde hij. Hij zocht zijn sigaren, maar had ze niet bij zich. Toen hij een sigarenzaak zocht kon hij er geen vinden. Prompt ging hij op zoek naar een geschikt winkelpandje en opende een sigarenzaak. Binnen enkele maanden liep die als een trein en kon hij er een zaakwaarnemer in zetten. Hij ging op zoek naar andere plekken waar nog een gat in de markt was. Na een aantal jaren was hij directeur van een grote winkelketen met overal vestigingen. Van zijn analfabetisme had hij geen last, want betrouwbare mensen regelden alles wat met lezen en schrijven te maken had.
Toen werd hij uitgenodigd voor een televisie-interview, over zijn leven en zijn ondernemingen. Als laatste stelde de presentator de vraag: ‘Ik heb gehoord dat u analfabeet bent en u hebt het toch zo ver geschopt, wat zou u geweest zijn als u wel had kunnen lezen en schrijven?’
Met een glimlach zei de man: ‘Koster van het kerkje van Milford.’
Onverkoopbaar
Jaren geleden ging een man aan het werk in een warenhuis. Het viel hem op dat er zoveel spullen lang bleven staan, die veel ruimte in beslag namen maar nauwelijks verkocht werden. Hij vroeg de eigenaar toestemming om al die spullen op een tafel te zetten en te verkopen voor tien cent per stuk. Zijn baas vond het goed en hij was in een mum van tijd de meeste spullen kwijt. Een paar weken later deed hij dat nog een keer, en weer met groot succes. De onverkoopbare koopjes gingen als warme broodjes over de toonbank.
Toen stelde hij zijn baas voor een speciale zaak te openen om spullen te verkopen voor vijf of tien cent. Maar de baas zag het niet zitten en weigerde toestemming te geven. De man nam ontslag en begon voor zichzelf. Binnen een paar jaar was hij een succesvol zakenman en stond hij aan het hoofd van een enorme winkelketen.
Zijn vroegere baas zei later: ‘Ik heb uitgerekend dat ieder woord dat ik gebruikt heb om zijn idee de grond in te boren, me een miljoen dollar gekost heeft.’
Geheim
Een directeur stak voortdurend de loftrompet over zijn secretaresse. Ze was uiterst efficiënt en voorkomend, vriendelijk en zorgvuldig. Een vriend van hem hoorde dat een paar keer aan en wilde er het zijne van weten. Toen hij op een dag op het kantoor van de directeur was, vroeg hij aan de secretaresse: ‘Jouw baas geeft altijd hoog van je op. Je bent voor hem de meest efficiënte, vriendelijke en zorgvuldige secretaresse die er is. Wat is jouw geheim?’
‘Dat is niet mijn geheim’, antwoordde de secretaresse, ‘het is zijn geheim!’
‘Hoezo?’ vroeg de man verbaasd. Haar antwoord was: ‘Altijd als ik iets voor hem gedaan heb, laat hij merken dat hij het gezien heeft en het op prijs stelt. Zelfs bij de kleinste details. Dat zorgt ervoor dat ik als vanzelf alles geef om mijn werk goed te doen.’
Niets te doen
Na zijn pensioen stuurde een Duitse ambtenaar een brief naar meer dan vijhonderd collega’s. Daarin zette hij uiteen dat hij de laatste veertien jaar van zijn actieve loopbaan eigenlijk niets te doen had gehad. Maar wel bij elkaar zo’n € 745.000 op zijn rekening had ontvangen.
De boodschap van zijn brief was dat het systeem de schuld had van alles. Het systeem van personeelsinzet maakte het mogelijk mensen in te huren om exact hetzelfde te doen wat het vaste personeel geacht werd te doen. En dat was natuurlijk een grote schande. De middelen van de overheid waren toch al zo schaars. Hoe kon het dat zijn dat een hoog gekwalificeerde kracht als hij hoegenaamd geen werk had. Terwijl er wel allerlei ingehuurde jonkies rondliepen die de interessante projecten uitvoerden. Hij eindigde zijn brief met de zure opmerking dat hij wel begreep waarom mensen zo weinig vertrouwen hebben in de overheid…
Hunkeren
Vader was een hardwerkende man die elke dag brood bezorgde om zijn vrouw en drie kinderen te kunnen onderhouden. Iedere avond zat hij op school om zijn kansen op werk dat beter betaalde te vergroten. Alleen op zondag at hij samen met zijn gezin. De andere dagen werkte hij of studeerde hij. En als zijn gezin klaagde over zijn afwezigheid, zei hij dat hij het allemaal voor hen deed. Hij hunkerde wel vaak naar meer tijd voor zijn gezin.
Op een dag deed hij zijn examen en slaagde met vlag en wimpel. Niet lang daarna kreeg hij een baan als hoofdopzichter. Hij ging een stuk meer verdienen. Een droom werd werkelijkheid, want nu kon hij zijn gezin af en toe trakteren op luxe dingen. Mooie kleren, goed eten en vakantie in het buitenland.
Maar nog steeds zag zijn gezin hem weinig. Hij werkte nog steeds keihard, hopend op een functie als manager. Daarom schreef hij zich ook in voor een studie aan de Open Universiteit.
En ook nu, als zijn gezin mopperde dat ze hem zo weinig zagen, antwoordde hij dat hij het allemaal voor hen deed. Maar hij bleef verlangen naar meer tijd met zijn gezin.
Zijn harde werken werd beloond. Hij werd manager. Dolgelukkig besloot hij een huishoudelijke hulp in te huren om zijn vrouw te ontlasten van het huishouden. Eigenlijk wilde hij zijn gezin laten verhuizen van hun driekamerflat naar een landgoed. Maar daarvoor moest hij nog een keer promotie maken en daarvoor maakte hij lange weken. Nog steeds zag hij zijn gezin nauwelijks. Nu moest hij zelfs af en toe op zondag werken, om klanten te ontvangen. Maar ook nu, als zijn gezin klaagde over zijn afwezigheid, zei hij dat hij het voor hen deed. Steeds vaker hunkerde hij naar meer tijd samen met zijn gezin.
Zijn harde werken werd opnieuw beloond, en flink ook. Nu was hij in staat om een landgoed te kopen voor zijn gezin. Met uitzicht op zee! Op de eerste zondag in het nieuwe landhuis verklaarde vader plechtig dat hij niet meer verder zou studeren en ook geen promotie meer zou najagen. Het was genoeg geweest, vanaf nu zou hij veel meer tijd aan zijn gezin gaan besteden. Tevreden ging iedereen naar bed.
De volgende dag werd vader niet meer wakker…
Onzin
Twee vrienden gingen samen op pad naar de stad om werk te zoeken. Ze klopten aan bij een rijke handelaar om werk. De handelaar gaf hun een rieten mand en droeg hen op om tot aan het invallen van de schemering water te putten uit de bron in zijn achtertuin.
De een dacht: ‘Wat een onzin, dat ga ik echt niet doen. Ik ga me daar een beetje water putten met een mandje dat ‘zo lek als een mandje’ is. Hij zocht een rustig plekje op en deed zijn ogen dicht.
De ander ging vol goede moed aan de slag en vulde de ene mand na de andere. Na een paar uur hard werken haalde hij zijn mandje weer naar boven en ontdekte dat er een paar goudstukken in lagen. Hij bracht ze naar de handelaar, kreeg een beloning voor zijn vondst. Bovendien bood de man hem een baan aan.
Uit:
