Het mysterie van Dalida

La vie m’est insupportable, pardonnez-moi: De tekst van het afscheidsbriefje dat Dalida op 3 mei 1987 achterliet, na haar gelukte zelfmoord. Maar waarom was het leven dan voor haar, als icoon, zo ondragelijk geworden?  Was het tol van haar roem? Haar moeizame relaties? Haar gezondheid? Of was het verlies aan schoonheid door het klimmen van de jaren cruciaal?

Dalida had aanvankelijk alles mee. Haar Italiaanse vader speelde  eerste viool bij de opera in Caïro, waar Yolanda Christina Gigliotti ook werd geboren, om in 1954 op 21 jarige leeftijd tot Miss Egypte uitgeroepen te worden. Want een mooie vrouw, dat was Yolanda zeker. In datzelfde jaar werd ze ontdekt en verhuisde ze naar Parijs om niet veel later de artiestennaam Dalida aan te nemen. Veel informatie over haar carrière is op deze pagina terug te vinden.

Terugkomend op het begin van dit artikel: Een eenduidig antwoord zal altijd verborgen blijven, maar de kans is groot dat een combinatie van al het bovenstaande het draagvlak onder haar leven heeft doen verdwijnen. Want zeg nu zelf: welke vrouw (of man) maakt mee dat vier minnaars/partners zichzelf van het leven beroven? Zelfdoding lijkt dan meer als een gangbaar plan als het leven tegenzit.

Haar eerste man wou met zijn zelfmoord een daad stellen voor de buitenwereld. Wat was er aan de hand? Dalida en de zanger Luigi Tenco deden in 1967 mee aan het Festival van San Remo met het liedje Ciao Amore, Ciao (luister zelf via deze pagina). Je moet er maar van houden, en zo dacht kennelijk de jury ook, want dat lied werd het niet.  En dat was een enorme klap voor de populaire zanger, die dacht dat hij het Festival zou gaan winnen. Binnen een dag schoot hij zich door het hoofd een briefje achterlatend dat hij het leven niet zat was, maar hij een daad wilde stellen tegen die verschrikkelijke jury die domme keuzen maakte.  Er is nog steeds actuele Facebookpagina te raadplegen.

Een maand later probeerde Dalida een eind aan haar leven te maken, wat uiteraard mislukte, maar haar leven was wel in shock. Zodanig dat ze zwanger raakt van een 18-jarige student. Een abortus in december volgt, maar die ingreep leidt ertoe dat Dalida onvruchtbaar werd.

In 1970 pleegt Lucien Morisse, in de jaren vijftig onder meer artistiek directeur van de Franse zender Europe1, zelfmoord op 41-jarige leeftijd. Dalida had sinds 1956 een relatie met hem, waarvan (in 1961) ook nog enkele maanden getrouwd. Morisse co-vertaalde het populaire liedje Itsi Bitsi, petit bikini voor Dalida. (Trivia: Lucien pleegde hier zelfmoord). De dood van haar vroegere echtgenoot draagt niet bij aan haar levensgeluk.

Vanaf een jaar eerder tot in 1971 had Dalida een relatie met  Arnaud Desjardins. Dit hield op, omdat Arnaud gewoon getrouwd was en dat huwelijk niet wenste in te ruilen voor een leven met Dalida.

Dalida gaat in datzelfde jaar naar Nepal in een ashram voor meditatie maar ook studie van het hindoeïsme om haar leven te herpakken.

Een andere zeer goede vriend van Dalida, de in Frankrijk wonende Israëlische Mike Brant (1947) en ook een zeer succesvolle zanger met een leven vol depressie, eenzaamheid en tegenslagen springt in 1975 uit een appartement. In de voorafgaande jaren trad deze zanger zo’n 250 keer per jaar op voor grote menigten, wat hem niet weerhield om in 1973 al eens uit een hotelraam in Geneve  te springen.  Na deze eerste poging, viel twee jaar later de geslaagde poging precies samen met de dag dat zijn nieuwe album werd uitgebracht. (Trivia: hier het appartement). Mike werd 28 jaar.

In juli 1983 gebruikt  Richard Chanfray de uitlaatgassen van zijn Renault R25 om eind aan zijn leven te maken; hij was Dalida’s minnaar tussen 1972 en 1981 en een heel merkwaardig personage die de vreemdst mogelijke alchemistische gaven veinsden en vervolgens exploiteerde om op die manier een beroemde Fransman te kunnen zijn, opgenomen in de jetset van Parijs.

En gezondheidstechnisch was ook niet alles koek-en-ei. Als sinds haar jeugd werd Dalida geplaagd door oogproblemen en diezelfde problemen speelden begin jaren tachtig weer op. Zij onderging verschillende oogoperaties in 1983.   Het leven neemt zijn tol.

Toch speelt ze in 1986 nog in een speelfilm ‘Le sixième jour‘ – Het verhaal van een vrouw die zich bevrijdde van het conformisme en de onderwerping aan de regels volgens de gebruiken van het Egypte van 1947. (zie hier een TV-interview over de film) en treedt uiteindelijk voor het laatst op in Ankara in 1987.

Hoewel overleden in 1987 is zij zoveel jaren later nog steeds een virtueel levend icoon. Met eigen websites, facebookpagina’s, filmpjes, memorials etc etc. Het mysterie is niet opgelost, maar de vrouw die ooit tot vrouw van het jaar werd uitgeroepen, heeft nog miljoenen fans. Een getormenteerd leven levert geen succes, noch roem – maar wellicht is het omgekeerde wel waar.

Verder lezen en kijken

• De officiële website is hier
• Zoek hier op Youtube
• Hier de facebookpagina internationaal – en voortdurend bijgewerkt
• De Nederlandse Facebookpagina
• En op deze pagina een mooie blog met routebeschrijvingen met wandelingen door Parijs op zoek naar Dalida

 

Ten slotte

Je kunt niet een artikel over Dalida publiceren en dan niet ten minste één melodie laten horen. Et voila: Paroles, paroles met Alain Delon is toch wel een van de mooiste liedjes van Dalida. U kunt meezingen met de tekst als u even naar deze pagina gaat.

 

(laatste update 1 januari 2022)