Elk voorjaar is er dat moment dat plantjes moeten worden ingeslagen. Veel, honderden!! Dit jaar is het laat, want er was nog vorst tot in Mei, de temperatuur is nog steeds niet om over naar huis te schrijven, maar er is geen kans meer op vorstschade.
Waarvoor moet iemand plantjes hebben? Dat zal ik even uitleggen. Eerst de voortuin. Daar staat een bank van mooi grijsgeworden hout. Een grote schaal staat daarop, en er moeten dus plantjes in. Dit jaat kwam mijn dochter met donkerrode Petunias-met-een-geel streepje. Bijna zwart. Het bleek dat ze eigenlijk nergens pasten, ze hebben gewoon de kleur van de aarde. Maar op die grijze bank: prachtig. Met een paar rose Knolbegonias ‘Appleblossom’ (wit, met rose randjes, gefranjerd) en een crème Millefleur Petuniatje. En een Alyssum, want ik kocht een hele tray en dus stop ik dat overal tussen.
Dit staat zo prachtig, dat mijn dochter, die werkt als vrijwilliger bij kwekerij Krijn Spaan, van plan is daar een paar schalen zo op te maken voor de verkoop. Gaat vast goed.
Dan staat er een heel grote blauwe pot en daar moet dus iets in dat naar beneden watervalt. In dit geval dus een Petunia die al groot is als je hem koopt. Heel intensief roze.
Tussen haakjes, de rekening van de plantjes viel mee, omdat ik verder vooral kleine plantjes kocht. De wereld is wijd genoeg om te groeien – (zoals we zeiden als moeders die moesten bevallen en hoopten op een niet al te grote baby. Mijn eerste baby woog 7 pond, de tweede 8 en de derde 9. Ik ben er toen mee opgehouden).
Maar, je moet niet de illusie hebben dat je van een klein plantje een echt grote Petunia zult krijgen in ons koude klimaat, dus een enkele keer dan maar groot en wel kopen, al is het duurder. Daarbij blauwe Lobelia en een witte Millefleur. Op de grond kleine Begonias met donker blad.
En ook nog in de voortuin: een nieuwe witte Wisteria met veel, heel lange bloemknoppen. (ook van Krijn Spaan) Er staat er al een die tegen het balkon aangroeit, maar vorig jaar 2 bloemen en dit jaar 1, dat is dus niks. Mijn dochter zegt dat ik hem maar moet verwijderen nu ik die andere heb…dat is wel even slikken.
(Ook in de voortuin de twee gigantische Daturas die hebben overwinterd bij een kweker en die al lekker op gang komen. Maar we hebben het over de nieuwe plantjes).
Ik kocht ook een tray Coleus. Die koop je voor hun varieteit aan bladkleuren, want die raken dus niet uitgebloeid. Ik vind ze prachtig. Die stop ik overal tussen.
En dan zijn we alleen nog maar met de voortuin bezig. Dat daar de Lelietjes van Dalen zo sterk oprukken dat je over ze heen moet stappen als je de voordeur in wilt – en die krijg je niet weg want ze zitten tussen de tegels, dat is natuurlijk wel schattig. We doen maar net of we het zo hebben bedoeld.
Het lijkt me dat we het vervolg van het plantjesverhaal voor de volgende keer moeten bewaren. Ik ben ook niet vergeten dat ik de saga van Joos’ tuin zou vertellen, komt allemaal nog.
Liebje Hoekendijk