Heb ik niet gezegd dat de tuin emotie betekent? Mijn tuin, maar ook die van Joos waar hij deze week voor het laatst was. Maar daarover de volgende keer.
Als ik naar buiten stap, de keukendeur uit, dan haal ik automatisch diep adem. Dit is mijn wilde paradijs.
Alles is ineens uitgebarsten in bloei na het lange koude voorjaar, maar daar ben ik eerder beduusd van dan geroerd. De Magnolia en de drie super- Camelias zijn natuurlijk magnificent, maar hun schoonheid gaat eigenlijk mijn gevoel te boven. Die slanke kleine Blue Bells – zie vorig stukje – roeren mij meer, en de Salomonszegel, die zo verschrikkelijk hard groeit en ineens zijn lange klokjesstengels laat zien.
Ook zo prettig, deze planten geven me geen schuldgevoel dat ik veel te laat ben met mesten van de schrale grond (hoe moet ik trouwens zware zakken mest vervoeren?). Dat wilde spul is tevreden met de toestand zoals die is. Ja, je moet ze in de gaten houden anders gaan ze zelfs te hard.
Ook leuk: de 4 soorten netels die ik heb en die nu bloeien. Op de ene plek is alles geel, op een andere de hele grond paars. Er is een kleine plek rose (die heb ik meegenomen uit Limburg) en dan nog de witte, de Dovenetel.
Het ruikt zo lekker ‘s morgens. Je wilt er gewoon zijn. Maar, over emotie gesproken, het was eerst na de winter even heel moeilijk om in de tuin te zijn. Het was zo helemaal de plek van mijn kat. Hier leefde hij, al zijn zintuigen gespitst. Die leegte blijft blijkbaar.
Mijn dochter heeft iets gevonden om zich in uit te leven. Ze verwijdert dode takken uit de diverse rozen. Ze was anderhalf uur bezig met een struikroos. Anderen, de klimrozen, wachten nog. Kun je blijkbaar ook een hartstocht voor ontwikkelen.
Maar de tuin maakt me op dit moment ‘mellow’, melancholiek. Te zeer verbonden met verlies. Verlies dat er nu is en dat wat komt.
Maar, komaan, aan de ene kant heb je de pijn, en aan de andere kant de dankbaarheid. Pijn mag er zijn, maar je kunt je aandacht ook juist richten op dankbaarheid. Je hoeft niet weg te zakken, het is maar waar je het zwaartepunt legt.
Laat maar komen, al dat leven dat na de winter terugkeert en planten die gewoon weer gaan bloeien, zoals altijd.
Ik wou dat de vos nog eens langskwam…
Liebje Hoekendijk