Op een goed moment – zeg halverwege veertig – ontdek je steeds vaker dat de krant steeds verder weg gelezen moet worden. Verder weg van je ogen. En dan begint het onvermijdelijke: een leesbril. Eerst nog voorzichtig met de sterkte 1.0 maar vaker na een jaar of tien, vijftien is dat al opgelopen naar 2.5 of 3.
Dat is vervelend. Iedere keer de leesbril op het hoofd houden, om de nek, in een borstzakje, in een jaszakje, maar vaker nog op een plek waarvan je niet meer weet waar je die bril neergelegd hebt.
Het probleem met leesbrillen is meestal
- Je hebt geen idee waar die ligt
- Leesbrillen sneuvelen aan de lopende band.
De oplossing van beide bovenstaande problemen is: koop een hele partij leesbrillen. Zo ken ik mensen die een stuk of acht leesbrillen hebben die zich overal slingerend in het huis bevinden. Het voordeel is dat een leesbril nooit ver weg is, maar er is een vriend die het presteert alsnog een paar keer per dag vertwijfeld om zich heen te kijken, op zoek naar een bril.
Kapot
Een vervelende eigenschap van de bril, maar zeker van de leesbril, is dat ze vlot kapot gaan. Nu snap ik dat er kwaliteitsverschillen zijn en daar is ook de prijs naar. Leesbrillen zijn er van een euro of drie tot honderden euro’s. Nu koop ik zelf vaak ‘gemengd’: hele goedkope leesbrillen en een of enkele wat duurdere. Geen idee waarom trouwens, want kwijtraken doe je ze toch.
Vindplaatsen
Laatst zat ik weer eens in een restaurant en kwam tot mijn grote schrik tot de ontdekking dat in mijn binnenzak geen leesbril zat. En ook niet in mijn broekzak, niet op mijn hoofd: gewoon, nergens. Dus de menukaart lezen wordt dan wel een probleem en het voelt ook niet goed om de hele menukaart te laten voorlezen. Ik vroeg aan de serveerster of ze mij kon helpen aan een leen-bril en dat was natuurlijk geen punt. Loopt u maar even mee zei ze en trok even later een la open vol met leesbrillen. Allemaal laten liggen door eerdere klanten. We kunnen nu dus rustig wetenschappelijk vaststellen: vrijwel iedereen laat zijn leesbril slingeren! Een hele geruststelling dat dát onmogelijk kan leiden tot de gedachte dat de dementie heeft toegeslagen.
Goedkoop is duurkoop, of……?
Vorige week kocht ik weer enkele leesbrillen. Nu bij de Hema en in de traditie van die winkel: een koopje. Vanochtend brak er weer een poot onherstelbaar af. Niks bijzonders mee gedaan: ik wou hem alleen even opzetten: krak. Andere leesbril erbij gepakt om de schade op te nemen, maar het kunststof is volledig doorgebroken en de bril kan de afvalbak in. Wat ook vaak voorkomt: het schroefje uit de verbinding valt eruit. Doordat de poten van de bril dicht-en-open gaan, gaat stapje voor stapje het schroefje eruit. En als dat schroefje eruit valt, probeer die dan maar weer terug te vinden. Oplossing: gooi de bril niet weg, maar wacht tot er weer een andere breekt of lostrilt dan kun je van twee brillen weer één maken. Maar toch: wat een gedoe.
Nu zit ik weer op het punt om toch maar weer eens een dure bril te kopen, iets zo rond de 100 euro. Je mag verwachten dat schroefjes blijven zitten en het montuur niet steeds krak zegt. Dan moet ik er wel ‘zuiniger’mee omspringen en niet dat ding vergeten. Want ja, vijf euro is te overzien maar 100 is toch echt wel zonde.
Dus nu wordt de afweging: 20 brillen x 5 euro kopen of één van 100. En dat hangt af van de sloopsnelheid van die Hema/Kruidvat/Blokker/Action/Zeeman/braderie-brillen. En natuurlijk van de kwaliteit van de glazen, waarbij de goedkope ook niet allemaal lekker door de test komen. En last but not least: hoe zie je eruit met die goedkopere bril? Valt dat iemand op? En is dat niet meer een vrouwen-ding? Hoe het kleine leed dat leesbril heet je toch nog even bezig kan houden.
Dan nog dit….
Als geld geen enkele rol speelt (en dat schijnt zo te zijn bij iedere babyboomer) dan is er ook nog een permanente oplossing. Nooit meer een leesbril opzetten kan: Gewoon de eigen ooglens vervangen door een kunstlens en klaar voor de rest van het leven. Leven is keuzes maken.
Zeer herkenbaar en niet overdreven. Ik liet onlangs als gevolg van staar, mijn ogen voorzien van nieuwe lenzen. Dat gebeurt niet tegelijkertijd en wegens de drukte zat er nog best een hele tijd tussen. Dan merk je pas hoe lastig het is. Een oog op +/- 0 en het andere op + 4,5 en een bril die de lading niet meer dekt. Inmiddels zijn beide ogen op +/- 0 gezet en zie ik zonder bril. Maar vergeet het, dan komt het voornoemde probleem van de leesbrillen. Ik overweeg toch maar weer een universele bril voor alle dag.
Na wikken en wegen kies ik voor de lens implantatie tov ogen laseren, ivm het in “tact laten” van het hoornvlies.
De intake heeft plaatsgevonden en men heeft de implantlenzen van Artisan aangeraden.
Er is gekozen voor een flexibele lens en de ingreep schijnt nog geen kwartier te duren. Ben benieuwd, maak me toch lichte zorgen om het herstel.
Het gemak waarmee de schrijver iedereen over één kam scheert en waarmee van de Hema leesbril overgeschakeld wordt naar die van andere goedkope merken, stuit me tegen de borst. Als doorgewinterde babyboomer behoor ik ook tot het ‘leesbrillengilde’. Ik heb er één in de huiskamer liggen, één in mijn tas, voor op het werk en één bij mijn bed. Die van de Hema bevallen me best, ruim genoeg, keuze genoeg en ze gaan aardig lang mee, mits men een beetje charmant mee omspringt.
Het laten plaatsen van een kunstlens in het oog is van een heel andere orde. Men weet niet hoe het uit pakt, want is het toch zeer persoonlijk, afhankelijk van de medische toestand van iemand. Bovendien ook niet bepaald gratis. ‘Gewoon’ een kunstlens laten plaatsen vind ik iets te kort door de bocht, wat dat betreft. Ik zou zeggen: ‘gewoon’ een paar geweldige Hema-brilletjes neerleggen á 5 euro en wat minder lomp opzetten! Wil ook nog wel ’s helpen…